Climax ontbreekt

De verwachtingen zijn hooggespannen voor het optreden van het Schotse Snow Patrol. Ze hebben net een optreden op Pinkpop achter de rug. Met vijftien jaar ervaring en een prachtige compilatie met hoge verkoopcijfers, Up To Now, staat het publiek van jong tot oud helemaal klaar voor een avond Snow Patrol om nooit te vergeten. Natuurlijk zullen de vele hits die de band de laatste tijd heeft gehad, niet ontbreken. Eerst is er het voorprogramma van de Engelse groep Foals, die een korte set mogen spelen om het publiek op te warmen. Met hun album Total Life Forever weet Foals momenteel veel positieve kritieken te verwerven. Voor het publiek van Snow Patrol zijn ze echter nog onbekend.

Wiegende kaarsjes

Met een aanzwellend geluid betreedt Snow Patrol het podium, waarna de band inzet met ‘Open Your Eyes’, dat direct door het publiek wordt herkend en verwelkomd met applaus. De spits is eraf en de eerste proeve van bekwaamheid is met een ruime voldoende afgelegd: Snow Patrol speelt deze hit feilloos live. Een eerste gevoelig moment ontstaat als frontman Gary Lightbody het publiek uitnodigt met de mobiele telefoons te zwaaien op de klanken van ‘You Could Be Happy’. De zaal wordt spontaan een grote feesttaart met kaarsjes die langzaam wiegen.

De band speelt een kleine twee uur een degelijke set uit hun inmiddels rijke repertoire. Lightbody liet aan het begin van het optreden al zien dat zijn danscapaciteiten beperkt zijn tot het wiegen van de heupen en het zwaaien met zijn armen. Vervolgens lijken alle leden van de band bijna vastgeplakt te zijn aan hun plaatsje op het podium. Bij ‘Shut Your Eyes’ waagt het publiek het warempel mee te zingen en rekt Snow Patrol het nummer wat op. Dat is iets wat ze met maar weinig songs doen; het lijken vooral keurige kopieën van de albumregistraties. Singer-songwriter Laura Jansen is van de partij om bij het nummer ‘Just Say Yes’ een deel van de vocalen voor haar rekening te nemen.

Geen euforie

De afsluiter van de hoofdset is de grote hit ‘Chasing Cars’, waarna de band het podium verlaat, om zich te laten terugroepen voor een viertal toegiften, waarvan er drie gepaard gaan met het tonen van filmbeelden op de achtergrond en boven de band. Dit maakt het optreden ineens veel levendiger. Jammer dat daar in de hoofdset niet meer gebruik van is gemaakt, toen er alleen met de lichtshow werd gewerkt. Voor een band die zelf niet veel beweegt of interactie toont, zijn de filmbeelden een welkome aanvulling.

Toch is het teleurstellend dat een band als Snow Patrol, met zoveel podiumervaring, zo’n mooi repertoire en zo’n grote belangstelling, niet de moeite heeft genomen professionele ondersteuning te zoeken in het vermaken van het publiek. Het optreden is zeker niet slecht. Het is eerder degelijk en braaf; ligt dat laatste aan de naam van de band? Ze vliegen nergens uit de bocht of dreigen dat te doen. Maar na een lang voorspel ontbreekt de climax waar iedereen zo op staat te wachten. Het publiek wil door naar het feestje dat na de voorbereiding maar niet wil aanbreken. De fans verlaten de zaal in dezelfde stemming waarin het optreden zich voltrok: rustig en gelaten. Wel gegeten, wel voldaan, maar geen euforie.