Het blijft knagen

Bij de Grammy’s trad Sly Stone voor het eerst sinds 1993 weer in de schijnwerpers. En het mocht een opvallende verschijning heten, ook al duurde de vreugde nog geen nummer. Met een grote geblondeerde hanenkam, gehuld in zilverkleurige jas en broek, speelde hij het nummer I Want to Take You Higher. Het moest het hoogtepunt van de avond worden, na een eerbetoon door ondermeer Joss Stone, Maroon 5 en Will.i.am (van de Black Eyed Peas). Maar nog voor het nummer voorbij was, verliet Sly het podium weer – zonder een woord tegen het publiek gesproken te hebben.

Radio

Dat eerbetoon op de Grammy’s had uiteraard alles te maken met het uitkomen van Different Strokes by Different Folks. Naast de reeds genoemde namen, knipten en plakten sterren als Big Boi, The Roots, Janet Jackson en (verrassend:) Aerosmiths Steven Tyler met funkklassiekers als Dance to the Music, Everyday People en Family Affair. Het resultaat mag er wezen, zolang je maar niet al te veel aan de originelen terug denkt.
Different Strokes by Different Folks laat zich nog het beste luisteren als een op urban gerichte radiozender. De ene ster na de andere komt aan bod en alle nummers klinken eigenlijk erg goed. Hoewel alle artiesten vanuit de originele geluidsbanden vertrekken en daaraan hun eigen stemmen, beats en ritmes toevoegen, is het origineel soms moeilijk terug te horen. Zo laten D’Angelo, Chuck D en Isaac hayes weinig heel van Sing a Simple Song. Ook The Roots gaan doeltreffend te werk: Star verwordt in hun handen tot een nummer dat zeer lijkt op het eigen werk.

Necrologie

Anderen kennen iets meer clementie met Sly’s werken, maar het MTV-geluid komt in ieder nummer terug. En dat gelikte en moderne hoort nu eigenlijk net niet bij Sly Stone. Daarom ook is Different Strokes by Different Folks een plaat die tegenstrijdige emoties losmaakt. Enerzijds is het een fijn ding – geschikt voor in de disco, voor op feestjes, of als vervanging van de radio. Maar tegelijkertijd blijft het knagen… De originelen zijn al zo goed, dat ze helemaal niet gepimpt hoeven te worden. Maar goed, voordeel is dan weer wel dat Sly weer even in de schijnwerpers staat. En de popjournalist? Die vult de al jaren klaarliggende necrologie aan met deze kortstondige maar opvallende comeback.