Op weg naar klassieker

Vanaf zijn vijftiende jaar leerde McBride zichzelf gitaarspelen met het geluid van zijn helden in zijn gehoor: Rory Gallagher en Gary Moore. Zij hebben het stokje overgedragen aan de volgende generatie. McBride bewaakt het erfgoed met verve en bouwt het verder uit.

Ode

Bij de opening van het album duikt een Gary Moore-gevoel op: ‘Lead Us Away’ zet een trend voor wat volgt. McBride begint ‘No Room To Breathe’ met een lekkere gitaarrif met galm. Zijn stem klinkt iets heftiger dan van wijlen Moore. Het is geen kopie van een bekend nummer, maar heerlijk gedreven McBride-bluesrock. Dat McBride ook Jimi Hendrix en Jeff Beck tot zijn invloeden rekent is hoorbaar. In ‘Starve This Fever’ doet de Ier een andere grootheid eer aan: Stevie Ray Vaughan. De solo in het nummer is een ode aan deze grote gitarist. McBride laat duidelijk zijn invloeden horen, maar maakt er eigen Simon McBride-composities van.  

Fluweelzacht
‘One More Try’ is een stevige bluesrock-ballad die goed past op dit album. McBride soleert er duchtig op los, maar keert tijdig terug naar het ballad-gevoel. Of dit nummer met zijn fluweelzachte slot met akoestische gitaarklanken uitgroeit tot een klassieker is twijfelachtig: hiervoor moet je als bluesartiest het geluk hebben om veel airplay te krijgen. Met Crossing The Line verloochent McBride zijn afkomst niet, maar hij doet meer dan het kopiëren van zijn voorbeelden. Het album geeft het gevoel dat McBride de potentie heeft om een top bluesrock-album te maken. Dat hij dit nog niet heeft gedaan is een kwestie van tijd en verdere ontwikkeling. Intussen is deze cd een mooi en onderhoudend moment op weg naar zo’n klassieke klapper.