Eigen geluid

Bron: www.shearwatermusic.com

Dat begint al bij de naam: Shearwater. Het betreft hier dan de gelijknamige vogel, een stad in Australië, een wijk van Dartmouth, een meer of toch gewoon de band? Aangezien er tijdens het schrijven een cd van de band met die naam in de cd-speler van de computer zit gaan we maar uit van het laatste. Daarmee dient zich echter meteen het tweede probleem aan. Hoe kunnen we de band Shearwater het beste typeren? Wat zoeken op internet levert al snel twee hoofdtyperingen op: folk en indie rock.

Terminologie

Beide termen dekken echter niet geheel de lading. De eerste heeft voornamelijk betrekking op de eerdere releases van de band. Met hun nieuwe album Palo Santo heeft men deze stijl voor een groot gedeelte achter zich gelaten en worden nummers hier en daar veelvuldig van vervormende ruis, distortion en elektrisch geroezemoes voorzien. Niet echt typisch voor folkmuziek. De tweede term (indie rock) zegt sowieso heel weinig. Aangezien alle muziek die rockinvloeden bevat en onafhankelijk van de grote labels wordt uitgebracht per definitie indie rock is. Dat kan dus alle kanten op.

Maar wat is Shearwater dan wel? Is dat het baslijntje in het nummer Palo Santo dat je aan Pink Floyds The Wall doet denken? Of is dat het Mike Oldfield-achtige achtergrondriedeltje in Red Sea, Black Sea dat vervolgens overgaat op zangpartijen die vooral lijken op het werk van de Talking Heads? Misschien is Shearwater wel de mix van Jethro Tull en de jaren zeventig-Genesis waaraan nummers als Failed Queen je doen denken. Het kan echter ook de zang zijn, die erg varieert in toon, maar je regelmatig doet denken dat Chris Rea een lijntje meezingt op het album. Of is het dan toch gewoon het geluid dat een combinatie lijkt van psychedelische en symfonische rock?

Eigen

De variatie in geluidsniveau, tempo, zang en ritme maakt van Shearwaters nieuwe album Palo Santo een waar luisterfestijn. En al naar gelang je meer van dit album te horen krijgt, hoe meer het je duidelijk wordt wat Shearwater nu eigenlijk wel is. Het mag dan ontstaan zijn als een soort speeltuin van twee leden van de band Okkervil River: Jonathan Meiburg and Will Sheff, het is uitgegroeid tot een volwaardige, zelfstandige band met haar eigen, authentieke geluid.

Palo Santo is juist dankzij al die aspecten zeker de moeite waard. De veelzijdigheid van het album – de variatie in zang, de verschillende tempo’s, de diverse stijlen – zorgt ervoor dat dit een zeer vermakelijke cd is geworden. En ondanks al die variatie op het album én ten opzichte van vorige albums is dit wederom een lekker herkenbaar Shearwater-album geworden. Dat de band ondanks de vele invalshoeken en veranderingen haar eigen identiteit heeft kunnen behouden en zelfs uitbouwen mag gezien worden als een klein muzikaal wondertje. Een wondertje dat nog geen drie kwartier duurt, maar dat je daarna gelukkig wel op repeat kan zetten.