Samael

Samael is een band die eigenlijk al vanaf het begin van hun carriere een vreemde eend in de bijt van de black/death-metal scene was, maar stiekem zijn tijd al ver vooruit was. Toegegeven, het debuut Worship Him was duidelijk geworteld in de black metal en op hun tweede album Blood Ritual kwamen de invloeden juist meer uit de doomy kant van het metal-spectrum dus tot zover geen verrassingen. Vanaf het album Ceremony of Opposites (1994) echter begint licht door te schemeren dat deze Zwitsers meer willen dan agressief of depressief op een gitaar staan beuken. Op de twee albums daarna wordt duidelijk wat op het voorgaand album nog enigszins verborgen bleef. Op zowel Passage als Eternal (resp. 1996 en 1999) zijn nummers te horen die bombastisch klinken, bol staan van staccato gitaarriffs en ingenieuze melodielijnen en bij tijd en wijle zelfs zeer dansbaar klinken. Dit laatste zal niet in de laatste plaats komen door de vaak met drumcomputer gegenereerde beats die de muziek als een pompende dieselmotor voortstuwen.

Experimenteerdrift

Anno 2004, vijf jaar na het verschijnen van hun laatste album, is er een nieuw kindje: Reign of Light. Een album dat een logische voortzetting is van de twee voorgaande albums en dat in deze tijd, waarin metalbands als Rammstein en Marilyn Manson bij een breed publiek aftrek vinden, eigenlijk nog steeds vooruit denkt. Niet alleen zijn de gitaarlijnen vaak net iets doordachter en melodieuzer dan die van hiervoor genoemde bands, maar ook experimenteert Samael op dit album met de meest uiteenlopende stijlen zonder van hun eigen stijl af te wijken. Zo horen we duidelijke oriëntaalse invloeden langskomen (Heliopolis, Moongate), wordt er gebruik gemaakt van breakbeats en andere invloeden die rechtstreeks naar drum’n’bass verwijzen (Inch’allah, Reign of Light) en hoort de oplettende luisteraar in As the Sun zelfs een verwrongen scratcher voorbij komen. Alle invloeden worden verpakt in de zware industrial-stijl die Samael kenmerkt sinds hun voorgaande twee albums. De nummers zijn doorspekt met vocalen die door hun Zwitsers accent de muziek toch weer een wat apart karakter geven.

Rare accentjes

De vocalen zijn een verhaal apart: naast dat ze vaak een heel duidelijk Zwitser-Duits accent hebben, zijn ze ook heel duidelijk meegegaan met de rest van de muziek. Veelal handelen de teksten niet over de standaard blackmetal-thema’s als Satan en brandende kerken, maar zijn ze juist diepgaander en hebben ze veelal een wat spiritueler thema. Genoeg stof tot nadenken dus.

No more schmink

Ben je Rammsteins Reise Reise zat en wil je iets dat meer biedt, heb je er geen zin meer om telkens visuals te krijgen van een geschminkte freak waar de drugs niet naar luisteren en ben je open minded genoeg om niet direct bij de eerste de beste door breakbeats onderstreepte gitaarriff gelijk in de stress te schieten over hoe onecht de metal tegenwoordig is, luister dit album dan gerust. Na zoveel jaar op de achtergrond zo overduidelijk het voortouw te hebben genomen verdient Samael het met deze plaat de hitparades te bestormen.