Waar is de metal?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; het bovenschrift van deze recensie klopt niet. Ja, zowel Xy als Vorph (beide breinen achter de band Samael) staan garant voor de muziek op deze CD, maar, nee, eigenlijk valt deze CD niet echt onder de noemer Samael. Era One is eigenlijk een project van beide heren waarvoor de opnames al rond 2003 afgerond waren, het mixen is echter pas veel later gebeurd waardoor het schijfje nu pas in de winkels ligt. Hierbij wordt het ook gelijk vergezeld van een tweede CD genaamd Lesson in Magic #1.
Waarom dan toch een dergelijk bovenschrift, kun je je afvragen. De voornaamste oorzaak is natuurlijk dat dit zodoende als een CD van Samael kan worden gepresenteerd (wat gezien de line-up totaal niet vreemd is). Dit schept natuurlijk bepaalde verwachtingen. Nodeloos te zeggen dat deze niet zijn uitgekomen.
Appels en gothic
Betekent dit nu dat het geen goede CD is? Nee, dat zeker niet, maar zo sterk als bijvoorbeeld zijn voorganger Reign of Light is hij wat mij betreft zeker niet. Nu is het misschien een beetje appels met peren vergelijken om de bombastische, met elektronica doorspekte duistere metal van de band te vergelijken met de sferische, soundscape-achtige electrogothic van het project; maar het is niet zo dat er uit een heel ander vaatje wordt getapt. Het spirituele gedachtengoed en de muzikale ideeën lijken namelijk wel grotendeels behouden, het is slechts de uitvoering die verschilt. Er is ditmaal slechts gekozen voor de elektronica; de stampende drums en gitaren zijn achterwege gebleven.
Nachtkaars
Niet je haar los en al beukend meegevoerd worden in de bombast van de metal, maar langzaam onderuitzakken en wegzweven langs duistere oorden, dat is een beetje het gevoel dat deze plaat mee lijkt te krijgen. Dit resulteert een verzemeling met echte juweeltjes, naast nummers die beter in de doos waren gelaten. Over het algemeen klinkt deze plaat zeker niet verkeerd, maar ook niet zeer opzienbarend voor zijn stijl. Het Samael-geluid is overduidelijk aanwezig, maar toch heeft het niet de overtuigingskracht die voorgaande albums hadden.
Het album begint sterk met de pianogeoriënteerde titelsong, waarna in Universal Soul langzaam maar zeker een duistere sfeer wordt opgebouwd. met een stevig aangedikte beat die de geluiden ondersteunt. Opmerkelijk ook dat dit het enige nummer is waar nog enigszins herkenbaar elektrische gitaren in door lijken te klinken. Zo kabbelt het album nog een eind gestaag door, met uitschieter Sound of Galaxies, waarna vanaf Diamond Drops (we zijn dan net over de helft) het album behoorlijk inzakt. Er komen nog wel wat interessante fragmenten voorbij, maar over het geheel genomen heeft dit deel te weinig eigen karakter. Veel melodielijnen lijken al vaker gebruikt te zijn binnen het genre en hier ontbeert de muziek dus duidelijk de originaliteit.
Ik blijf dus, na herhaaldelijke luisterbeurten, toch een beetje zitten met het gevoel dat deze CD beter niet de naam Samael had kunnen dragen. Ook de tweede CD, gevuld met soundscapes in dezelfde sfeer, kan dit gevoel niet wegnemen. Volgende keer mag de gitaar weer omgehangen worden wat mij betreft.
