Lekkere melodische rock?
.
~
De band Dreamtheater klinkt soms duidelijk door in bijvoorbeeld het nummer I know. Zo heeft elk nummer wel duidelijk zijn invloeden van buitenaf. Marillion, Queensryche, White Lion, alles heeft zijn plaats gekregen in de muziek van Somewhere into nowhere (SIN). De symfonische rock wordt degelijk ondersteund door de Britse zang van Jason Marks, wat maakt dat de muziek erg klassiek klinkt. Een warme douche van herkenning zou ik het noemen.
Onduidelijke teksten
De teksten van SIN zijn wat onduidelijk. Vaak speelt de liefde een hoofdrol, maar heel vaak belandt het dan ook in enkele zinnen die al regelmatig uitgekauwd zijn. De teksten zijn door de klassiek klinkende stem van Marks ook niet echt goed te verstaan. Zang is dus duidelijk meer een instrument dan een methode om een boodschap naar de wereld uit te dragen. Een gemiste kans.
Nostalgisch
Maar het is te gemakkelijk om het debuutalbum van de band als een goedkope recycling van al bestaande muziek af te doen. De band heeft wel degelijk een eigen geluid, dat dan helaas met heel veel klassieke bands te vergelijken valt. De mix is uniek en zorgt voor mooie melodische rock, die overloopt van emotie en passie. Nostalgische rock is misschien wel de beste omschrijving.
Raakt me niet
~
Bekend
Melodische rock, die eigenlijk vooral heel bekend in de oren klinkt. Zo is SIN het best de omschrijven. We kennen alle geluiden al, maar toch zijn ze door SIN weer tot leven gewekt. Dit is een mix die zeker de moeite van het beluisteren waard is. Het album verrast je geen moment, omdat platen als deze al vaker gemaakt zijn, maar daarom ligt het niet minder lekker in het gehoor.
Joe Meijer 
