Is terugtrekken de beste verdediging?
.
Waar Bon Iver zich terugtrok in de bossen van Noord-Amerika, daar heeft Renske Taminiau zich teruggetrokken in het Zeeuwse zomerhuisje van haar grootouders. De resultaten van deze zelf opgelegde isolatie hebben echter weinig met elkaar gemeen. Renske Taminiau kwam het Zeeuwse land namelijk uit met haar debuutalbum Waiting to Be Told. Een veel minder zwaarmoedig product dan dat van Bon Iver.
Renske Taminiau brengt met haar debuut een combinatie van pop, jazz en een vleug singer-songwriter. Een debuut dat er wellicht nooit was gekomen als Renske Taminiau tijdens haar medicijnenstudie niet opeens het idee had gekregen om een liedje te gaan schrijven. Sommige mensen doen inspiratie op het toilet op. Renske Taminiau tijdens een anatomiepracticum waarbij ze een hersenholte moest openknippen. Ach, ieder z’n ding.
De Nederlandse jazz-zangeres heeft een mooie warme donkere altstem. Ze schrijft haar nummers zelf en produceerde ook haar debuutalbum zelf. Inspiratie haalt ze o.a. uit het werk van Lizz Wright en Kurt Elling. Eerder speelde ze al samen met diverse bands waaronder Mathilde Santing en Band. Genoeg aanleiding om uit te kijken naar haar debuut.
Stad vs. platteland
Het debuut van Renske Taminiau heeft in theorie veel dat in haar voordeel spreekt. Een zangeres met een goede stem die begeleid wordt door een uitstekende band. Muzikanten met liefde voor hun vak. Een plaat die uit pure gedrevenheid tot stand is gekomen. Het zou allemaal zo mooi kunnen zijn. Helaas ontbreekt het op Waiting to Be Told dus aan de benodigde spanning. En dan blijkt er dus toch nóg een overeenkomst met Bon Iver te zijn: jezelf terugtrekken in eenzaamheid leidt dan misschien tot een goed verhaal, maar kan ook alle spanning uit de muziek zelf halen. De volgende keer maar gewoon in de stad blijven dames en heren!
