Ademloos genieten

Direct vanaf het begin zoekt Raul Midón de interactie met het publiek. Hij laat zich door zijn visuele handicap absoluut niet beperken. Midón vraagt tijdens het optreden ook om geen medelijden te hebben of hem een genie te vinden; het is gewoon zijn werk en hij oefent er hard voor! Het publiek zingt vele nummers mee als Midón even zijn mond houdt, als was het ingestudeerd. Zo ook bij het tweede nummer van de avond: ‘Pick Somebody Up’, afkomstig van zijn tweede album A World Within a World. Als hij de ballad ‘Suddenly’ van de plaat State of Mind inzet maakt hij duidelijk dat het publiek stil moet zijn om goed te kunnen luisteren. En dat heeft effect. De zaal wordt muisstil.

Korte historie

Na een voorzichtige start van zijn carrière, waarbij Midón twee albums in eigen beheer uitbracht, debuteerde hij in 2005 bij een major. Dat alom gewaardeerde album State of Mind viel ook het grotere publiek op, niet alleen door de gastbijdragen van Stevie Wonder en Jason Mraz, maar vooral door Midóns eigen stijl en de sterke composities.

Dit jaar bracht hij Synthesis uit, zijn derde album bij een grote maatschappij, en door sommigen zelfs al uitgeroepen tot zijn beste album tot nu toe. Midón begeleidt zichzelf op Synthesis op akoestische en – voor het eerst – op elektrische gitaar. Zijn warme jazzy muziek die dicht tegen de pop en soul aanleunt is voor velen toegankelijk. Raul Midón is gezegend met een soepele, zoete stem die heel af en toe doet denken aan Al Jarreau. Van die collega jazz-zanger verwerkt hij dan ook invloeden in zijn muziek, zoals in ‘Don’t Be a Silly Man’. Ook vinden we op Synthesis een mooie cover van het Beatlesnummer ‘Blackbird’. Een van de prijsnummers is het mooie ‘Don’t Take It That Way’, waarmee Midón het optreden in Utrecht opent.

Improvisatie

Raul Midón bedient zich uiteraard van zijn akoestische gitaren maar vanavond ook, voor het eerst bekent hij, van twee bongo’s. Tevens weet hij een trompetgeluid te produceren met zijn stembanden. Midóns manier van gitaarspelen geeft het gevoel dat je naar een volledige band staat te luisteren. Het is knap hoe hij in zijn eentje het publiek ruim anderhalf uur geboeid laat luisteren en af en toe ook zelf laat meewerken.

Zoals je verwachten kunt van een artiest die in de jazz actief is, improviseert Midón er lustig op los. Hij weet daarbij het publiek op te zwepen naar het einde van de improvisatie, waarbij de herkenning van een song langzaam, als een zonsopgang, duidelijk wordt. Een mooi voorbeeld is de uitvoering van ‘Sunshine (I Can Fly)’, dat hij inzet met improvisatie en zo opbouwt dat het publiek als vanzelf het refrein begint te zingen voordat hij dat zelf doet.

Een van de mooiste liedjes die Midón in Tivoli vertolkt is het gevoelige ‘Bonnie’s Song’, over een vrouw die kan vliegen. De observaties van de blinde zanger zijn enorm scherp en samen met zijn fantasie brengen ze hem tot mooie teksten. Hij is ook steeds op zoek naar nieuwe technieken die zijn solospel kunnen laten klinken als bijvoorbeeld een complete reggaeband. Dit blijkt bij ‘Invisible Chains’ waarbij hij het publiek een kijkje in de keuken geeft bij het ontstaan van dit nummer.

Aan het slot van het optreden vertelt Midón dat zijn state of mind deze avond in het teken heeft gestaan van het feit dat hij weer heeft kunnen zingen zoals hij gewend is. Na ruim drie maanden stemproblemen en het afzeggen van een aantal shows, kon hij gisteren tijdens zijn optreden in Paradiso in Amsterdam plotseling weer zingen als vanouds. Hij dankt het universum voor het feit dat ‘men’ blijkbaar wil dat hij weer zingt. In het sfeerrijke Utrechtse Tivoli hebben we daar volop van kunnen genieten. Wat een topartiest was daar aan het werk!