Sneltrein dendert voorbij
Accelerate is het veertiende studioalbum van de megaband R.E.M. en hun eerste album sinds 2004. Vergelijk dit album met het drinken van een koud biertje als je hevige dorst hebt op een warme zomerdag. In één teug naar binnen en de uitspraak aan het eind: “Yeah!” En je hebt zin in nog een biertje…
Als producer heeft de band de hulp ingeroepen van Jacknife Lee die de opmerkelijk sterke plaat van U2, How to Dismantle an Atomic Bomb, produceerde. Het effect dat Jacknife bereikt met R.E.M. is niet te vergelijken met het effect bij U2. Waar U2 terugging naar het oergeluid van de band, gooit R.E.M. het volledig over een andere boeg en zijn ze ook niet terug bij de begintijd van de band. Wat vooral voor dit album opgaat is snelheid in alle dimensies die je je maar kunt voorstellen: snelheid van opname, snelheid van de songs, snelheid door korte songs en de korte totale speelduur van het album.
R.E.M. wordt al zo’n 28 jaar gevormd door de oer-leden Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills. Dat de band al vaak gedacht heeft aan stoppen is inmiddels een publiek geheim. Ondanks dat hebben ze steeds de inspiratie en drive gevonden om door te gaan. Zo ook met het album Accelerate waarbij ze fris naar de manier van werken hebben gekeken en het roer volledig hebben omgegooid. Gevolg is dat de songs in meestal maar één take zijn opgenomen, weinig overdubs zijn gebruikt en de songs kort en bondig zijn gehouden. Geen overbodige en uitgesponnen werken meer, maar korte, snelle en vaak harde songs. Een album dat in 34 minuten als een sneltrein aan je voorbij dendert. Als je niet oplet ontgaat je heel erg veel. Pas bij herhaalde beluistering ontbloot zich de schoonheid.
Climax: Yeah!
Keerpunt?
Of dit nu het R.E.M.-album is waar de fans op zaten te wachten valt te betwijfelen. Natuurlijk moet een band zich vernieuwen om niet te vervallen in herhalingsoefeningen. De broodnodige vernieuwing is natuurlijk ook nodig om het spelplezier bij de bandleden te stimuleren. Deze twee genoemde punten zijn glansrijk gehaald. Het resultaat is een kort en puntig album dat overkomt als een tussendoortje óf als een keerpunt in het bestaan van de band. Het is absoluut geen slechte plaat maar het is ook niet de topplaat die R.E.M. zeker nog in zich heeft. Jaren geleden brachten ze de grote verandering richting het grote publiek met Automatic For the People. Dat voelde als een knieval naar de commercie. Artistiek zijn deze heren nog lang niet uitgeblust. Het is afwachten wat de volgende stap van dit creatieve trio zal zijn, nu zij met veel energie en plezier ons dit album hebben voorgeschoteld! Luister voorlopig met plezier naar het keerpunt in de R.E.M.-discografie.