Muziek / Album

Sneltrein dendert voorbij

recensie: R.E.M. - Accelerate

Accelerate is het veertiende studioalbum van de megaband R.E.M. en hun eerste album sinds 2004. Vergelijk dit album met het drinken van een koud biertje als je hevige dorst hebt op een warme zomerdag. In één teug naar binnen en de uitspraak aan het eind: “Yeah!” En je hebt zin in nog een biertje…

R.E.M.

R.E.M.

Als producer heeft de band de hulp ingeroepen van Jacknife Lee die de opmerkelijk sterke plaat van U2, How to Dismantle an Atomic Bomb, produceerde. Het effect dat Jacknife bereikt met R.E.M. is niet te vergelijken met het effect bij U2. Waar U2 terugging naar het oergeluid van de band, gooit R.E.M. het volledig over een andere boeg en zijn ze ook niet terug bij de begintijd van de band. Wat vooral voor dit album opgaat is snelheid in alle dimensies die je je maar kunt voorstellen: snelheid van opname, snelheid van de songs, snelheid door korte songs en de korte totale speelduur van het album.

R.E.M. wordt al zo’n 28 jaar gevormd door de oer-leden Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills. Dat de band al vaak gedacht heeft aan stoppen is inmiddels een publiek geheim. Ondanks dat hebben ze steeds de inspiratie en drive gevonden om door te gaan. Zo ook met het album Accelerate waarbij ze fris naar de manier van werken hebben gekeken en het roer volledig hebben omgegooid. Gevolg is dat de songs in meestal maar één take zijn opgenomen, weinig overdubs zijn gebruikt en de songs kort en bondig zijn gehouden. Geen overbodige en uitgesponnen werken meer, maar korte, snelle en vaak harde songs. Een album dat in 34 minuten als een sneltrein aan je voorbij dendert. Als je niet oplet ontgaat je heel erg veel. Pas bij herhaalde beluistering ontbloot zich de schoonheid.

Climax: Yeah!

~

De opening is in de geest van het album met Living Well Is The Best Revenge en rockt sneller en steviger dan menigeen van de band gewend is. De snelheid is er bij het tweede nummer nog niet uit. De derde track is de eerste single van het album  Supernatural Superserious en is duidelijk herkenbaar als een R.E.M.-song. Een eerste rustpuntje lijkt te komen bij Hollow Man, maar daar zit het venijn direct achter het eerste couplet. Een echte ballad krijgen we pas voorgeschoteld als we al ruim over de helft van het album zijn, nummer zeven van de track listing is het rustpuntje Until The Day Is Done. Een prachtige R.E.M.-ballad in vertrouwde stijl. Direct daarna gaat de gitaar weer op ‘herrie’ en stormen we langzaam maar zeker af op de afronding van dit album met elf korte songs. Niet alleen de gitaar gaat op distortion maar ook het tempo wordt weer langzaam opgevoerd. De climax wordt bereikt met I’m Gonna DJ dat eindigt met de kreet “Yeah” alsof de heren blij en verrukt zijn over de geboden muziek. De luisteraar wordt verward achtergelaten, verward omdat het al voorbij is en verward omdat je het gevoel hebt de details gemist te hebben. Advies: druk weer op play en neem opnieuw de 34 minuten tot je. Het is het waard!

Keerpunt?
Of dit nu het R.E.M.-album is waar de fans op zaten te wachten valt te betwijfelen. Natuurlijk moet een band zich vernieuwen om niet te vervallen in herhalingsoefeningen. De broodnodige vernieuwing is natuurlijk ook nodig om het spelplezier bij de bandleden te stimuleren. Deze twee genoemde punten zijn glansrijk gehaald. Het resultaat is een kort en puntig album dat overkomt als een tussendoortje óf als een keerpunt in het bestaan van de band. Het is absoluut geen slechte plaat maar het is ook niet de topplaat die R.E.M. zeker nog in zich heeft. Jaren geleden brachten ze de grote verandering richting het grote publiek met Automatic For the People. Dat voelde als een knieval naar de commercie. Artistiek zijn deze heren nog lang niet uitgeblust. Het is afwachten wat de volgende stap van dit creatieve trio zal zijn, nu zij met veel energie en plezier ons dit album hebben voorgeschoteld! Luister voorlopig met plezier naar het keerpunt in de R.E.M.-discografie.