Praful vs Candy
Op het moment dat je zegt dat je van jazz houdt, zit je in de problemen. Want wat bedoel je eigenlijk? Van wèlke jazz houd je precies? Word je wild van de melodieuze composities van Duke Ellington? Ben je helemaal weg van de vroege experimenten van Thelonious Monk of ben je een Miles Davis fanaat? Misschien zoek je het wel in het moderne repertoire en dan kom je pas echt in de problemen, want nooit was de scheiding tussen vrije jazz en de mainstream groter dan nu.
~
Neem nu Praful. In een persbericht meldde de distributeur van deze Amsterdamse muzikant van Duitse origine trots dat zijn cd One Day Deep het meest gedraaid werd op de Amerikaanse jazzradio. Er wordt niet bij verteld welke verzameling van radiostations die (ook) jazz draaien hier wordt bedoeld, maar het feit dat Praful volgens het persbericht Candy Dulfer van de eerste plaats heeft verdrongen, doet het ergste vrezen. We bevinden ons duidelijk in het segment van de jazz dat de mainstream zelfs voorbij steekt en zich onder de niet veel verduidelijkende term cross-over laat vangen.
Vader van de lounge
~
Weloverwogen en weldoordacht
Ook de plaat van Praful moet in deze context bekeken worden. Praful maakt rustige (of moeten we zeggen mellow?) deuntjes die dan de invloed van Indiase en dan weer de invloed van Braziliaanse muziek laten horen. Het valt op dat de Duitse Amsterdammer een begenadigd instrumentalist is. Van tenor-sax tot Indiase bamboefluit en van Rodhes-piano tot percussie, Praful speelt het allemaal. Maar levert deze diversiteit ook spannende muziek op? Jammer genoeg niet. Praful put zich uit in het etaleren van zijn muzikale invloeden en kunde en verwacht zo zijn geluid te kunnen bepalen. Op zijn site houdt hij zijn muzikale avonturen in India en Brazilië verantwoordelijk voor wat hij noemt “my own colourful sound”, maar in werkelijkheid citeert hij slechts uit alle muziek die op hem van invloed is geweest zonder er een weloverwogen en weldoordachte keuze uit te maken. Natuurlijk Miles, India, de jazz-rock saxofonist Michael Brecker, Brazilië en uiteraard de fluit van Saint-Germain, ze hebben de muziek van Praful bepaald, waar dat eigenlijk andersom had moeten gebeuren.
Slaaf van het genre
Dat er na In A Silent Way nog wel degelijk mogelijkheden liggen voor elektronische jazz, bewijzen de melodisch interessante Saint-Germain en Erik Trufaz, die het andere (vrij ontoegankelijke) elektronische avontuur van Miles Davis, Bitches Brew, dansbaar lijkt te willen maken. In tegenstelling tot Praful die zich nog een beetje de slaaf toont van het genre, zijn zij erin geslaagd hun invloeden meester te worden. Laten we hopen dat ook Praful ons eens versteld zal laten staan. Ondertussen feliciteer ik hem alvast met het feit dat hij de arme Candy van haar Amerikaanse troon heeft gestoten.
Donemus Publishing 
