Van het kaliber Springsteen

Dat de muziek van Pearl Jam akoestisch uitstekend tot zijn recht komt wisten we al van de legendarische MTV-sessie uit 1992, toen de band de meeste nummers van Ten met verve speelde. Dat gruwelijk mooie debuut komt nu amper meer in beeld. Natuurlijk kan de band niet om het prachtige Black heen, maar voor de rest ligt het zwaartepunt op de laatste twee à drie platen en op de B-kantjesverzamelaar Lost Dogs. Van die laatste komen Fatal, Down en Dead Man voorbij: nummers waarvan je je echt afvraagt waarom ze nooit op een album zijn verschenen.

Masters Of War

In Benaroya Hall speelde Pearl Jam een set die laat zien dat de band volwassen is geworden in wat je misschien wel de Springsteen-traditie kunt noemen. Ouderwetse, typisch Amerikaanse rock ‘n’ roll met een belangrijke rol voor de akoestische en elektrische gitaar. En voor de boodschap: Eddie Vedder beseft zich terdege wat een frontman van een grote band op maatschappelijk vlak kan betekenen. Hij zette zich eerder in voor de groene Ralph Nader en gaat nu samen met Springsteen, Dave Matthews en de onvermijdelijke Bonnie Raitt op tournee tegen die machtige Texaan in Washington. Het zal Vedder bewogen hebben om zijn interpretatie van Dylans Masters Of War, die hij jaren geleden voor het eerst speelde bij het 35-jarige jubileum van His Royal Bobness, weer eens van stal te halen op dit album. Toepasselijker kan het niet.

Passie en gedrevenheid

De muziek is dan misschien niet meer zo urgent als vroeger, maar wordt de laatste jaren eigenlijk alleen maar beter. De laatste plaat Riot Act was weer een hoogtepuntje in het oeuvre, maar wat Pearl Jam aan muzikale invloed verliest wint de band aan maatschappelijk belang. Benaroya Hall is weer een prachtig plaatje. Twee uur muziek van een solide band die zichzelf helemaal heeft gevonden en daardoor passie en gedrevenheid uitstraalt. Hoe lang gaat Bruce Springsteen eigenlijk al mee?