Wat is nou dertig jaar?
Eerst een klein stukje geschiedenis. Er was eens een bar in New York met de naam Country Blue Grass & Blues: in het kort CBGB. Country zou de hoofdmoot gaan uitmaken van de programmering, totdat de eigenaar aan het begin van de jaren zeventig besloot underground rock te gaan aanbieden. Zo werd CBGB het hart van de New Yorkse undergroundscene en bovendien wereldberoemd als opstapplaats voor vele Amerikaanse wereldbands. CBGB werd het middelpunt van de Amerikaanse punk/new wave.
Het is leuk om te zien dat de artiesten uit die tijd tegenwoordig nog zo actief zijn. Blondie bracht vorig jaar haar comeback-plaat The Curse of Blondie uit en gaf een aantal concerten in Nederland. David Byrne van Talking Heads brengt nog steeds vele platen uit en staat geregeld op de Nederlandse podia en de New Yorkse punkvoorvaders van Television (die met Marquee Moon een standaard zetten) staan in juni in originele bezetting op The Music In My Head in Den Haag. Deze loftuiting gaat echter over die andere grote punklegende uit de hierboven geschetste geschiedenis. De vrouwelijke Jim Morrisson, the Godmother of punk en een groot voorbeeld van vele jongere artiesten als PJ Harvey en R.E.M. (Stipe zong E-Bow the Letter samen met haar): Patti Smith.
Twee punten
Smith bracht onlangs haar nieuwe plaat Trampin’ uit, bijna dertig jaar na haar klassieker Horses. Een comeback? Nee hoor, haar laatste album Gung Ho met de prachtige single Summer Cannibals stamt wel uit 2000, maar stilzitten heeft Smith nooit gedaan en ze is al helemaal niet weg te denken uit het muzieklandschap. Trampin’ is zeker niet vernieuwend. Wat je krijgt is Patti Smith die dertig jaar geleden ook zo zou klinken. Dat betekent twee dingen: ten eerste heeft er weinig verandering plaatsgevonden en ten tweede betekent het dat Smith nog steeds die enorme passie heeft en dat ze die passie kan overbrengen. Punt één is te verwaarlozen ten opzichte van punt twee.
Politiek
Smith is dus nog net zo gepassioneerd als altijd en haar zware stem klinkt is nog even bezwerend. In nummers als Radio Baghdad en Gandhi is de eeuwig betrokken Smith te horen (bezoek haar website voor meer politiek). Wat een gedrevenheid en dat een dik uur lang in een tijd waarin de meeste albums niet boven de veertig minuten uitkomen. Af en toe neemt zij wat gas terug in prachtige nummers als Mother Rose, Cartwheels en Peaceable Kingdom, wat het album nog meer kleur geeft.
Compliment
Patti Smith blijft een voorbeeld en daar neem ik mijn pet diep voor af. Wanneer je haar muziek aan iemand wilt laten horen dan kun je diegene natuurlijk verwijzen naar Horses. Je kan hem echter ook Trampin’ in de handen drukken. En dat is denk ik het grootste compliment dat je een oudgediende als Patti Smith kunt geven.
Patti Smith staat 10 juli aanstaande op Bospop in Weert naast onder meer Wilco, Solomon Burke, John Mayal, The Sheer, Di-rect, Walter Trout, Todd Rundgren en Zucchero.
Malin Hollaar 
Joe Meijer 
