Muziek / Album

Rock ’n Roll Galore

recensie: Paradise Hotel - Paradise

Bij de naam Paradise Hotel zal bij sommigen de gedachte misschien gaan naar het zoveelste reality-programma dat – ditmaal in de setting van een hotel – het concept van Big Brother uitbuit. Gelukkig hebben we bij 8WEEKLY het hart op de culturele plaats zitten en doelen we dus op een andere verblijfplaats. Het Hotel waar het in dit geval om zal gaan is het Canadese rock ’n roll-trio dat met versterking van enkele grote namen uit de scene zijn tweede album uitbrengt bij Undertow. Een label dat met namen als bijvoorbeeld The Blacklist en Spidergoat Canyon al eerder enkele interessante releases had. The Blacklist is ook meteen een band die, zij het aan de andere kant van de aardbol, in hetzelfde genre opereert, maar een nog net iets rauwere klank. De Canadezen van Paradise Hotel bedienen zich daarentegen van een opvallend helder geluid.

Gelukkig weerzien

~

Veel bands in dit genre vaak zweren bij een zo smerig mogelijk geluid waarbij het soms lijkt alsof het mengpaneel in de studio bedekt was met een dikke laag modder om maar een zo groezelig mogelijk geluid te produceren. Paradise Hotel zet juist een heerlijk helder geluid neer, dat vooral refereert vooral aan de wat oudere (hard)rockformaties. Zo zijn het niet alleen de grote idolen van zanger/gitarist Frank Kelly – Alice Cooper en Kiss – die om het spreekwoordelijke hoekje komen kijken, maar ook bijvoorbeeld Iron Maiden en ons eigen Peter Pan Speedrock laten even hun gezicht zien. Lekkere rock ’n roll/hardrock dus die ook nog eens op een lekker vuige manier ten gehore wordt gebracht zonder te verzuipen in de hierboven genoemde modderpoel.

Vernieuwing

Valt er dan niks te vertellen over de muziek op Paradise zonder alleen maar over genregenoten te praten? Natuurlijk wel, deze Canadezen hebben namelijk wel degelijk geprobeerd een eigen geluid neer te zetten. Nu is dat natuurlijk niet de makkelijkste taak, maar laten een aantal nummers horen die er wonderwel uitspringen. Ocean 5 is bijvoorbeeld niet zomaar een slepend stonerrock-nummer. Nee, we horen zowaar een partij blazers meedoen in het refrein. En zo horen we in bijvoorbeeld Aqua Bamboo en Eldorado geregeld een koeiebel(?) door de drumpartijen heen. Zo zijn het binnen het feest der herkenning de details die het album toch net even dat beetje extra geven. Nu kent Nederland niet de ellenlange en door God verlaten snelwegen door wilde woestenijen waar deze muziek uit een oude Chevy zou moeten schallen. Echter, ook op de Nederlandse vierbaans zal dit album nog een tevreden glimlach op menig automobilistengelaat kunnen toveren. Met deze muziek ben je in no time thuis.