Muziek / Concert

Paolo Nutini doet laatste concert in lawaaiig Amsterdam

recensie: Paolo Nutini

Het is donderdagavond 20 november: de dag waarop Paolo Nutini zijn tour afsluit. En waar kan dat beter dan in een tot de nok toe gevulde Heineken Music Hall? Het publiek is enthousiast, Paolo is enthousiast… maar toch loopt de show niet helemaal lekker.

“Hi, we’re Phox from Wisconsin!” roept de vrouwelijke zangeres van het voorprogramma na elk liedje, soms inclusief het spellen van de bandnaam. Dat is misschien ook wel nodig, aangezien de zaal druk aan het praten is en nog niet warmloopt voor de vrolijke Amerikaanse indiefolk. Toch doet het voorprogramma van de Schotse hoofdact muziektechnisch precies wat het doen moet: kwalitatieve, opgewekte nummers neerzetten om de zaal wat op te warmen. Het publiek wil alleen niet helemaal luisteren. Vlak voor het laatste nummer valt het drumstel uit, waardoor Phox eindigt met een iets te stil liedje in een rumoerige zaal.

Aandachtsboog te kort?
Om tien voor negen begint dan eindelijk de hoofdact en het publiek is enthousiast. Zeker als Nutini begint met zijn hit ‘Scream’ en er daarna meteen ‘Let Me Down Easy’ van zijn laatste album Caustic Love in knalt, is zijn publiek niet meer te stoppen. Overal wordt hard meegezongen en meegedanst; soms bijna iets te enthousiast. Bij de rustige, gevoelige nummers die volgen, verliest de zaal zijn aandacht en gaat direct over op discussies zoals wie er bier moet halen en hoe dit nummer eigenlijk heet.

Nutini heeft een uitgebreide band meegenomen op zijn tour. Zo zijn er ook blazers en achtergrondzangeressen aanwezig. Dat pakt goed uit: muzikaal wordt er prima gevarieerd ten opzichte van de songs op het album. Regelmatig komen er variaties op achtergrondlijntjes en verscheidene instrumentele stukjes voorbij. Ook is er aan het oog goed gedacht bij deze show: op de achtergrond zijn live beelden te zien van de show die gecombineerd worden met rokerige effecten, en bijna hypnotische cirkels en andere herhalende vormen. Een beeld dat goed blijft hangen, is een scherm gevuld met een dansende dame zonder gezicht. Tijdens het fragment van de speech van Charlie Chaplin – afkomstig uit de film The Great Dictator waarin hij Hitler bekritiseert – in ‘Iron Sky’, verschijnt op dat scherm Chaplin die met een opgeblazen wereldbol speelt. De zaal valt even stil.

Schotse vlaggen
De show is een goede mix van oud en nieuw werk, en dat geeft ook mooi de variëteit in de zaal weer. Bij de wat nieuwere nummers zingen vooral de flanken van de zaal hard mee, en bij de oudere en gevoeligere nummers hoor je het midden meer. Wat de zaal gemeen heeft: een enorme liefde voor Paolo Nutini. De zanger heeft zijn grapje of zin nog niet afgemaakt, en de zaal begint er al doorheen te juichen. Er zijn zelfs mensen die Schotse vlaggen meegenomen hebben.

De Schot zit er goed in, het publiek ook, maar mocht je puur voor de muziek komen, dan heb je toch een beetje de boot gemist. Bij een solo van een achtergrondzangeres beginnen er zelfs wat mensen heel hard doorheen te dreinen. Jammer, want Nutini weet tijdens dit concert een ontzettend originele draai aan zijn muziek te geven, zoals de medley van ‘Jenny Don’t be Hasty’ en ‘New Shoes’ aan het begin bewijst.

Gemiste connectie
Ondanks het enthousiasme van band en publiek, weten deze twee toch geen connectie met elkaar te leggen. Wat overblijft is een afgeleid publiek met een band die de sterren van de hemel speelt – eenmaal zelfs letterlijk als de visuals de zaal in komen en overal kristalvormige figuurtjes verspreiden. Met de muziek van Nutini en de creativiteit zit het wel goed, nu alleen de zaal nog meenemen om écht te luisteren.