Ou Est Le Swimming Pool

The Golden Year ook een debuutplaat klaar. Maar tussen single en plaat is er het een en ander gebeurd.

Soms gaat het leven snel. Charlie Haddon, Joe Hutchinson en Caan Capan spelen nog geen zes maanden samen bij Ou Est Le Swimming Pool, of ze worden eind 2009 al gebombardeerd tot ’the next big thing from Camden, LDN’. Eerst gaat Groot-Brittannië voor de bijl. Na de release van single ‘Dance the Way I Feel’ ligt ook het Europese vasteland aan hun voeten. We spreken januari 2010.

Christ Died for Our Synths

De band toert volop door West-Europa en neemt songs op voor een debuutplaat. In augustus staat Ou Est Le Swimming Pool op het Belgische Pukkelpop Festival. Luttele uren na hun optreden stapt leadzanger Charlie Haddon uit het leven. ‘After playing the best gig of his life to 5000 people’, aldus medebandlid Joe Hutchinson. De carrière van een beloftevolle band komt die dag tot een einde op de artiestenparking van een festival, nog geen jaar na haar ontstaan. Zo snel gaat het leven soms.

Maar die debuutplaat kwam er toch. Een maand geleden werd The Golden Year uitgebracht, het eerste en laatste album van Ou Est Le Swimming Pool. De plaat zou oorspronkelijk Christ Died for Our Synths gaan heten, maar Hutchinson en Capan vonden die titel niet langer gepast. En, guess what, zoals het een uitzonderlijke groep met een uitzonderlijk verhaal betaamt: The Golden Year is een meesterwerk geworden.

Prachtige anticlimax

Met ‘You Started’ opent Ou Est het album met oerdegelijke pop. Onder begeleiding van één piano en enkele strijkers tast Haddon meteen de grenzen van zijn stembereik af. De imperfectie van zijn timbre maken het nummer intens; wanneer een lijster als James Blunt ‘You Started’ zou inzingen zou het al snel te ‘glad’ worden. Op The Golden Year staan verder nog twee rasechte popsongs. ‘Better’ is oké, ‘Curtain Falls’ is geweldig. Beiden klinken zodanig jaren tachtig (die synths! die basdrum!) dat de jonge Pet Shop Boys nooit ver weg zijn.

Maar The Golden Year heeft meer dan louter pop te bieden. ‘These New Knights’ klinkt bijna minimalistisch en schurkt aan tegen Klaxoneske new rave. ‘Outside’ en ‘Our Lives’ zijn ambient rustpauzes waarin de opwinding statisch aanzwelt om uiteindelijk in een prachtige anticlimax te ontaarden. ‘Answers’ heeft dan weer veel weg van Depeche Mode in een weemoedige bui. Het is overigens het enige nummer op de plaat dat geschreven werd door Caan Capan (en niet door Haddon) en is gelijk het grootste anachronisme op het album. De meeste Ou Est-songs ademen de jaren tachtig, ‘Answers’ is jaren tachtig.

Anthem van een generatie

Tot daar, een hele hoop leuke nummers. En dan nu de echte knallers! ‘The Key’ is een donker maar catchy lied waarbij dreigende synths en boze teksten elkaar perfect terugvinden. ‘Jackson’s Last Stand’ raast als een vuurbal uit de speakers en vult de ruimte met opwinding en chaos. Hoewel opnieuw een duidelijke ‘eighties touch‘, doen de synths deze keer denken aan Crystal Castles.

‘Dance the Way I Feel’ is een kreet van gevoelige youngsters die het in de hedendaagse wereld niet naar hun zin hebben, maar gelukkig ’s nachts lekker hun goesting doen op de dansvloer. Het nummer werd een hit in – alternatief – Europa en groeide zowaar uit tot een anthem van een generatie. Eén jaar en tientallen luisterbeurten later blijft de song nog steeds overeind; Charlie Haddons pièce de résistance.

Cultstatus

Ou Est Le Swimming Pool wordt steevast beschreven als een (retro)synthpopgroep. Het geluid van de vroege jaren tachtig is inderdaad in vrijwel elk nummer hoorbaar, maar The Golden Year biedt meer dan dat. Genre-overschrijdende songs zijn er bij de vleet, en steeds in een gezonde afwisseling. De toonaangevende synths klinken de ene keer zuiver en frivool, de volgende keer troebel en dreigend als een onweersbui. Haddons vaak zwaarmoedige teksten passen wonderwel bij elk van de synths’ gemoedstoestanden en geven de meer lichtvoetige nummers de nodige portie sérieux.

Charlie Haddon was met zijn tweeëntwintig lentes een jong en meesterlijk songschrijver die popmuziek schreef al was het een boodschappenlijstje. Capan en Hutchinson redden het wel, maar zullen het bij de volgende plaat moeten stellen zonder muzikaal genie. Genieën die jong sterven, ‘de rock-‘n-roll’ is er dol op. R.I.P. Charlie Haddon, jou wacht weldra een cultstatus.