Keep tha funk alive!

Het was dan ook de plaat Here_Are_The_Results_Of_The_Universal_Jury (in het vervolg van deze recensie afgekort tot The Results) van deze groep die in de envelop zat. Dit is al weer het derde album van de Haagse funkers, die voor hun vorige plaat The Life of the Funkshipz Captain (de band houdt klaarblijkelijk niet van korte titels) nog medewerking kreeg van grote roerganger George Clinton.

~

Koning urban

Clinton, die naast zijn opvallende kapsel vooral bekend is als chauffeur van het Mothership (een ufo-achtige creatie waarmee hij langs de zalen trok), is op opvolger The Results afwezig. Maar ook ditmaal hebben de Hagenezen weer een handvol bekende funknamen weten te strikken. Zo is James Brown ontdaan van zijn MC Mr. Danny Ray en begeleidingsband The Soul Generals, en doen ook ditmaal weer een aantal P-Funkers (George Clintons begeleidingsband) mee. Het levert allemaal een alleraardigste plaat op van een band met een missie: OPY geeft de mensen niet wat ze willen, maar wat ze naar eigen goeddunken nodig hebben. En dat is dus liefde (voor dier en mens), respect en vooral heel veel funk. En, heel belangrijk: vooral geen urban. In het bijgaande boekje wordt king urban gepresenteerd als een vrouwen exploiterende pimp, die slechts op geld uit is. Ook MTV wordt als boegbeeld van de verfoeilijke jongerencultuur terzijde geschoven. Dat de leden van OPY weinig met het establishment ophebben, blijkt ook wel uit het nummer Jack – The mp3-ripper. Hierin haalt de band enthousiast uit naar de bazen van de maatschappijen, die door de mp3 hun positie verloren; OPY gunt de platenbonzen geen ander lot, aangezien zij artiesten altijd in hun oneindige arrogantie manipuleerden.

Show

OPY doet het allemaal liever op eigen kracht, wat de kracht van ruim twintig muzikanten inhoudt; tien die tot de harde kern behoren, tien special forces, zoals de oproepkrachten op de website van OPY worden genoemd, en dan nog de hierboven genoemde gelegenheids-OPY-ers. Gezamenlijk bieden ze bijna zeventig minuten Funk, da whole funk and nothin’ but da funk! Da’s fijn natuurlijk, maar het is ook wel een beetje veel. Op de 15 nummers die het album telt valt afzonderlijk weinig aan te merken, maar het geheel is wel wat overbelastend. En vooral: het is heel erg veel George Clinton. Ook al ontbrak de goeroe bij de opnames, het blijft duidelijk waar de Hagenezen hun mosterd halen. Volgens 3voor12 Den Haag moet de band vooral live worden gezien – iets dat ik graag geloof. Funk heeft show nodig, zoals George Clinton als geen ander begreep toen hij zijn waanzinnige Mothership bouwde. Geef de funk daarom wat het nodig heeft – en zie OPY live. Deze plaat lijkt me vooral voorbehouden voor het echte funkvolk.