Muziek / Album

Intrigerend muzikaal landschap

recensie: Niobe – White Hats

Zij die thuis zijn in de Griekse mythologie weten dat het met Niobe slecht afliep. Toen zij de inwoners van Thebe beval haar te aanbidden in plaats van de godin Leto werd een groot deel van haar veertien kinderen vermoord. Hierop vluchtte Niobe naar de berg Sipylos, waar ze in een steen veranderde of zelfmoord pleegde. Haar tranen vormden de rivier.

~

Niobe is niet alleen een tragische figuur uit de Griekse mythologie en een karakter uit de Matrix-trilogie. Het is ook een vanuit Keulen opererende zangeres op het experimentele Duitse label Tomlab die een avontuurlijke en verrassende vierde plaat heeft gemaakt.

Diva

De eerdere drie platen van Niobe (Yvonne Cornelius) waren vrij ontoegankelijke geluidscollages waarin haar stem nauwelijks te herkennen viel. Het meest opvallende aan White Hats is dan ook het feit dat het een zo toegankelijk album geworden is. Van een experimentele klankenkunstenaar heeft ze zich ontwikkeld tot een ware diva die zich op momenten kan meten met een hedendaags icoon als Roisin Murphy. Ook de geest van Marlene Dietrich is niet ver weg. Slechts een enkel nummer (Well and Wise) herinnert nog aan haar experimentele verleden.

80 jaar muziekhistorie

Op White Hats neemt Niobe de luisteraar mee door tachtig jaar muziekhistorie. Zo bevind je je in een vooroorlogse Berlijnse Nachtclub (Drei Zinnen) om even later te belanden in een decadente Newyorkse Disco tijdens een electroclash-avond (Cool Alpine). Als je naar buiten gaat kom je er echter achter dat je al die tijd in een Zwitserse alpenhut zat. Buiten zit een groepje gitaar te spelen rond een kampvuur (White Hats, The Hills). Dit album is een eclectische mix van stijlen geworden, met de stem van Yvonne Cornelius als verbindend element. Soms klinkt die kraakhelder; andere keren is er een bak effecten op losgelaten, maar altijd is de stem het meest opvallende instrument op dit album.

Divers

Een groot publiek zal Niobe waarschijnlijk ook met haar vierde album niet bereiken. De kans is groot dat ook deze plaat onopgemerkt zal blijven. En dat zou jammer zijn. White Hats is een intrigerende plaat die, alleen al door de enorme diversiteit, van begin tot eind spannend blijft. White Hats heeft eigenlijk maar één minpunt. De songs blijven af en toe steken in het stadium van potloodschetsen en kunnen her en der nog wat inkleuring of verdere uitwerking gebruiken. Maar als het enige minpunt is dat je verlangt naar meer kan ik er in ieder geval mee leven. Als Niobe op dit nieuw ingeslagen pad blijft, kunnen we nog veel moois van haar verwachten. Ze heeft voorlopig alvast één intrigerende plaat op haar naam staan. Nu maar hopen dat deze cd niet hetzelfde lot beschoren is als de figuur uit de Griekse triologie, of het karakter uit de Matrix-trilogie wat dat aangaat. Beide kwamen er immers niet al te best vanaf.