Last van het verleden

Vanaf Pretty Hate Machine is de industrial van Nine Inch Nails geïnspireerd en gebaseerd op het geestelijke en lichamelijke welzijn van Trent Reznor. Dat kale, klinische album verhaalt over hopeloosheid, verlies en het moeten toegeven aan ongewilde situaties. In ‘Head Like A Hole’ klinkt de regel ‘God Money, I’d do anything for you’ naast ‘I’d rather die, than give you control’, terwijl in ‘Sin’ en ‘Ringfinger’ de woede over een verbroken relatie (en een gevoel van verraad) bezongen wordt. Die uitdrukking van gevoelens werd voortgezet met Broken, waar Reznor zich liet leiden door woede en The Downward Spiral, waar verslaving en zelfvernietiging leitmotif zijn.  

Afstand nemen

Hesitation Marks klinkt niet meer alsof Reznor de muziek als therapie gebruikt. De emotionele inhoud is in vergelijking met de eerdere albums dusdanig verminderd dat Hesitation Marks niet aan de verwachtingen voldoet. De afstand tussen Reznor en zijn muziek is gegroeid, waarmee de grote kracht van Nine Inch Nails naar de achtergrond schuift. Een beetje als New Order in plaats van Joy Division of Faithless zonder Rollo: eigenlijk hetzelfde, maar zonder dat ene, specifieke ding dat het uniek maakt. Hesitation Marks is wel een goed album; het is een geheel qua geluid en het totaalbeeld klopt. ‘Copy of A’ is pakkend, net als ‘Came Back Haunted’ en ‘While I’m Still Here’. Het meest opvallende nummer is ‘Everything’, het enige waarin gitaar de hoofdrol speelt. Het doet denken aan jaren zestig garagepunk. 

Hesitation Marks wordt bij elkaar gehouden door drums en bassen. Daardoor klinkt het wat minder agressief dan je bij Nine Inch Nails zou verwachten. De distortion blijft binnen de perken, de woede en pijn zijn opzij geschoven voor een stabieler, dansbaar geheel. Voor Nine Inch Nails is het eigenlijk een teleurstelling. Het mist de spanning en het gevoel van eerdere albums. De bedompte drums, de gemeen klinkende bassen en het iele, zeurende gitaargeluid maken dat gemis niet goed. Anders dan de eerdere NIN-albums is dit geen beleving meer, maar gewoon muziek.

Zonder toegevoegde waard
Op The Downward Spiral klonken wanhoop en zelfverachting door in de liedjes. Dat was een melodischer album dan zijn voorgangers, dat de worsteling van Reznor met zijn heroïneverslaving weerspiegelt. Het laatste album waar de demonen van Reznor nog echt in doorklonken, was Year Zero. Teleurgesteld door de toestand van de wereld en kwaad op de Amerikaanse overheid spiegelt Reznor de wereld een Orwelliaanse, rechts-kapitalistische samenleving voor waar iedereen alleen maar aan zichzelf denkt.

Nu Reznor zijn leven op orde heeft  – hij is gezond en getrouwd –  hoeft hij zich waarschijnlijk niet meer te verliezen in zijn muziek. Of zijn problemen zijn gewoon minder ernstig en diepgaand. Hoe het ook gaat met Reznor, het klinkt niet door in zijn muziek. Technisch gezien is Hesitation Marks een degelijk album. Als het van een andere band dan Nine Inch Nails was geweest, had het meer indruk gemaakt.