Muziek / Album

Zonnestraal

recensie: New Found Land - The Bell

Dat Zweden meer te bieden heeft dan IKEA en ABBA is mede dankzij Kissey Asplund al lang duidelijk. De aanstekelijke eenvoud van beide grootmachten werd door Asplund al weerlegd, maar New Found Land weet daar zich letterlijk tussenin te wringen. Met The Bell combineert deze band de simpele basislijn met verrassende diepgang.

Zodra The Bell van start gaat vallen de toegankelijke elektronische deuntjes en de lichtvoetige zang op. Meteen bij openings- en titelnummer ‘The Bell’ komt er een lichtvoetige lentesfeer over de luisteraar. De dromerige zang van Anna Roxenholt zorgt voor een aangenaam tevreden gevoel, terwijl de teksten niet per definitie vrolijk te noemen zijn:

Blood is running out, blood is floating down (whohoho)
from my good old heart, from my broken body parts (whohoho)
blood is running out, shit fuck it won’t stop (whohoho)

Maar ondanks de soms melancholische teksten heeft de ondersteunende muziek altijd een vrolijke klank. En het ‘whohoho’ tussen de bloederige teksten in ‘Holes’ is zó aanstekelijk dat je het vol positieve gevoelens meezingt vanaf de allereerste keer dat het je ter ore komt.

Bombast

~


New Found Land bevat naast zangeres Roxenholt nog een zevental muzikanten, die haar begeleiden op gitaar, bas, synthesizer, vibrafoon, trombone, tuba en drums. Een dergelijke hoeveelheid muzikanten en instrumenten doet vermoeden dat The Bell overstroomt van auditieve bombastische uitbarstingen. Maar het tegendeel is waar: het album is eerder bijna minimalistisch te noemen.

De basis van de nummers is heel simpel gehouden, waarbij de diverse instrumenten op gepaste tijden hier en daar een accent aanbrengen. Dat maakt het album aan de ene kant heel toegankelijk terwijl het aan de andere kant meer diepgang biedt dan je aanvankelijk verwacht. Zowel de teksten als de muziek lijken bedoeld om een balans te creëren tussen melancholie en optimisme. En New Found Land balanceert uitermate knap op deze dunne scheidslijn.

Winterzon

Met tien Engelstalige tracks en één Zweeds nummer (‘Jag tar Smällen’) is The Bell een heerlijk album geworden. Een album dat een grijze winterse dag voorziet van een doorbrekend zonnetje. Zo’n typisch door het wolkendek brekend zonnestraaltje, dat op een koude dag plotseling je gezicht verwarmt en je weer doet beseffen dat het leven mooi is. Net zo mooi als de muziek van het Zweedse New Found Land.