Muziek / Concert

Gedegen en fenomenaal

recensie: My Morning Jacket

.

Natuurlijk is het afwachten hoe My Morning Jacket op het podium van Tivoli vorm geeft aan de rijke historie van de band. De nadruk zou kunnen liggen op het nieuwste album Circuital maar ze kunnen ook teruggrijpen naar hun begintijd. Gelukkig is een mooie mengeling ons gegund met de nadruk op de gitaarhistorie.

~

De hoge stem van Jim James is al jarenlang onmiskenbaar het handelsmerk van My Morning Jacket. Het debuut dateert alweer uit het laatste jaar van de jaren negentig. Met The Tennessee Fire speelde de band zich direct in de kijker van de alternatieve popliefhebbers. Het niveau van de albums die volgden was bijna zonder uitzondering hoog. Toch zit er een evolutie in de muziek van dit uit Kentucky komende gezelschap. Zo transformeerden de laatste drie albums naar meer elektronica ten koste van het gitaargeluid. Wie Circuital direct na het debuut draait kan maar moeilijk geloven dat het om één en dezelfde band gaat. De verbreding of transformatie die My Morning Jacket heeft doorgemaakt is verbluffend.

Gedegen
Het publiek in Tivoli wordt nauwelijks opgewarmd door de geluiden van de Belgische formatie King Dalton. Het ombouwen van het podium neemt bijna een half uur in beslag, terwijl My Morning Jacket toch beschikt over een crew van zo’n zes man. De vijfmansformatie wordt nog altijd stevig aangevoerd door James, die ook de meeste aandacht naar zich toe weet te trekken op het rechterdeel van het podium. Zijn act doet soms wat aan Peter Gabriel en Antony and the Johnsons denken, met zijn cape en soms zijn handdoek over zijn hoofd. Muzikaal is het een stuk ruiger dan voornoemde vergelijkingen, maar het charisma komt wel overeen.

~

In een twee uur durende show geeft My Morning Jacket een mooie bloemlezing uit hun dertienjarige historie. We zien een band die een gedegen stuk muziek weet neer te zetten, als je het vergelijkt met het rammelige maar veelbelovende geluid van het debuutalbum The Tennessee Fire. Je kunt zien en horen dat hier mannen met een flink stuk podiumervaring staan te musiceren. Geen routine, daarvoor straalt er te veel plezier en magie van het podium in Utrecht.
Andere oren
Op het moment dat je op de beats, bassen en zang je ogen sluit en je helemaal laat meevoeren met de muziek, komt onwillekeurig een herinnering opzetten aan het oude Pink Floyd van voor The Dark Side of the Moon. De psychedelische tijd van deze supergroep heeft zeker zijn zaadje geplant in My Morning Jacket. Het tempo ligt over het algemeen hoog, evenals het geluidsniveau. Een absoluut hoogtepunt is de semi-ballad ‘Slow Slow Tune’, die tevens op video is vastgelegd.

~

De mix van gitaarmuziek met gepaste elektronica neemt naar het eind van het optreden toe en geeft een prima aanvulling en invulling aan het gedegen uitgesponnen geluid van de band, zonder afbreuk te doen aan de sferische en soms hoogdravende elementen van de composities van James. De welvende gitarendeken, ondersteund met stevige bas en drum, is doorspekt met toetsenklanken. Af en toe wellen wat saxofoonklanken op als gitarist Carl Broemel van instrument wisselt. De zang van James is in de loop van de jaren iets gedaald in toonhoogte maar heeft niet ingeboet aan zeggingskracht. Het onvaste karakter van weleer heeft plaatsgemaakt voor zelfvertrouwen.
De net-niet uitverkochte zaal van Tivoli aan de Oude Gracht kan terugkijken op een fenomenaal en gedegen optreden. Iedereen die er niet was had in Nederland alleen direct de volgende dag nog kans om de band op dit moment aan het werk te zien in Groningen. Live voegt My Morning Jacket net dat beetje extra toe, waardoor je de albums met andere oren zal gaan beluisteren.