Gedegen en fenomenaal
.
Het publiek in Tivoli wordt nauwelijks opgewarmd door de geluiden van de Belgische formatie King Dalton. Het ombouwen van het podium neemt bijna een half uur in beslag, terwijl My Morning Jacket toch beschikt over een crew van zo’n zes man. De vijfmansformatie wordt nog altijd stevig aangevoerd door James, die ook de meeste aandacht naar zich toe weet te trekken op het rechterdeel van het podium. Zijn act doet soms wat aan Peter Gabriel en Antony and the Johnsons denken, met zijn cape en soms zijn handdoek over zijn hoofd. Muzikaal is het een stuk ruiger dan voornoemde vergelijkingen, maar het charisma komt wel overeen.
Op het moment dat je op de beats, bassen en zang je ogen sluit en je helemaal laat meevoeren met de muziek, komt onwillekeurig een herinnering opzetten aan het oude Pink Floyd van voor The Dark Side of the Moon. De psychedelische tijd van deze supergroep heeft zeker zijn zaadje geplant in My Morning Jacket. Het tempo ligt over het algemeen hoog, evenals het geluidsniveau. Een absoluut hoogtepunt is de semi-ballad ‘Slow Slow Tune’, die tevens op video is vastgelegd.