Muziek / Voorstelling

Purcell meets The Sims

recensie: Henry Purcell - Solitude

Helft van de bezoekers tussen 10 en 17 jaar’, twitterde Yo! Opera juichend. Mooi, want dat betekent dat van 4 tot en met 8 november 2.000 jongeren (nader) kennisgemaakt hebben met het fenomeen opera. Daarmee is een van de belangrijkste doelstellingen van Yo! Opera bereikt. Bovendien hadden de oudere bezoekers voldoende souffleurs in de buurt voor typische jongerenaangelegenheden. En zeker bij Solitude, door Muziektheater Transparant, was enige kennis van ‘de jeugd van tegenwoordig’ en hun wereld onmisbaar.

~

Even voorstellen: Pascale Salters, 16 jaar, 4e klas havo op het Libanon College in Rotterdam. Normaal gesproken luistert ze naar rock: Breaking Benjamin en Fall Out Boy. Bij opera denkt ze vooral aan vrouwen die uit volle borst héél hoog zingen, met dikke blonde Viking-vlechten. Op zaterdag 7 november ging ze het, op uitnodiging van 8WEEKLY, met eigen ogen aanschouwen op het Yo! Opera Festival in Utrecht.

Droom en werkelijkheid

~

Op het avondprogramma stond Solitude, het resultaat van het jaarlijkse zomerproject van het Vlaamse Muziektheater Transparant. In tien dagen tijd zette een groep jonge zangers en musici een opera in elkaar. Ongelooflijk, zeker als je kijkt naar het prachtige, professionele resultaat. Dit jaar was het uitgangspunt de theatermuziek van Henry Purcell (1659-1695). Semi-opera’s, waarin ook gesproken wordt. In een aantal van deze opera’s raken de personages geïsoleerd op een metaforische plek, waar ze worden geconfronteerd met hun verlangens en angsten. Zwevend tussen droom en werkelijkheid. Of, anno 2009, tussen de realiteit en een virtuele wereld.

Verwarring dus alom. Voor de jeugdige hoofdpersonages Arthur en Naomi, alias Brutus en Terdim, die al chattend en gamend de liefde, elkaar en zichzelf ontdekken. En voor het publiek, dat al luisterend naar de barokmuziek van Purcell kijkt naar vleesgeworden Sims (soufflage: The Sims is het best verkochte computerspel aller tijden, een ‘god game’, waarin de speler het leven bepaalt van virtuele personages). Het is misschien wel die verwarring die de voorstelling zo krachtig maakt: op een gegeven moment haakt de ratio noodgedwongen af, waarna de emotie een heel andere blik werpt op het toneel en de muziek nóg mooier maakt. Solitude is een opera die je ondergaat.

‘Heel speciaal’
Maar, eerlijk is eerlijk, leeftijd speelt daarbij wellicht een belangrijke rol. Pascale had geen last van de drang tot begrijpen. De boventiteling leidde haar maar af en ze heeft vooral ‘gewoon’ genoten van de muziek en zang: ‘Echt hoog! Heel speciaal’. Het verhaal vond ze ‘wel leuk, maar langdradig’. Bovendien was het rommelig en snapte ze sommige dingen niet. Waarom kleedden de zangers zich in het begin bijvoorbeeld aan? Goede vraag. Pascale had het gevoel dat wel heel erg geprobeerd was een voorstelling voor jongeren te maken. Nu zou ze wel eens een échte opera willen zien…

Missie geslaagd! Yo! Opera wil jongeren graag kennis laten maken met opera. Als kunstvorm, maar ook als een manier om je te uiten en als instrument om de wereld te begrijpen en je weg daarin te vinden. Naast het – tweejaarlijkse – festival organiseert Yo! daarom verschillende educatieactiviteiten voor kinderen op basis- en middelbare scholen. Het resultaat van deze activiteiten is vaak te zien op het Yo! Opera Festival. Zo brachten leerlingen van het Utrechtse Globe College dit jaar Wegwijzers ten tonele, een multidisciplinaire voorstelling met een mix van elektronische muziek, pop en opera die je meeneemt in hun wereld.

Je kunt je afvragen in hoeverre je een objectief en eerlijk oordeel kunt geven over opera’s als Solitude en Wegwijzers. De spelers imponeren vanwege hun leeftijd. Ondertussen komen dansjes soms wat onbeholpen over en hebben stemmen nog wat weinig karakter. Maar maakt dat wat uit? Nee.