Monza heeft verdriet

Samen met Gorki was Noordkaap, met nederpopklassiekers als Een heel klein beetje oorlog en Satelliet Suzy op zak, het beste alternatief voor het semi-poëtische gewauwel van groepen als Bløf, Acda & de Munnik of Van Dik Hout. Toen in 2000 Noordkaap een punt achter hun loopbaan zette, bleef voorman en popjournalist Stijn Meuris op het podium, maar dan als zanger van de formatie Monza. En hij bleef donkere, oprechte en gepassioneerde songs schrijven. De fans zweerden de eerlijkheid van Meuris trouw en de eerste single Van God Los werd een hit. Nu is het 2005 en Monza is terug met het uiterst trieste Grand. De single Dood aan alle meisjes wordt weer veel gedraaid. Wat is toch de kracht van Meuris?

Het grote verlies

Met de single lijkt Meuris de thematiek van de plaat te willen verbergen, want Grand is deels voortgekomen uit het rampjaar dat Meuris in 2003 beleefde. In dat jaar overleed zijn vriendin Lidia, de liefde van zijn leven. Het nummer Naar men zegt verwijst bijna letterlijk naar de oorzaak van het overlijden. Het mooi geschreven Fantoompijn vertelt precies het verhaal van de pijn en de leegte die na het verlies langzaam duidelijk wordt:

De wonden zijn geheeld, de erfenis verdeeld.
Het thema is verdampt, de spullen van de hand.
De foto’s ingelijst en niemand die nog wijst.
En toch fantoompijn.

Ook in Alles half komt het verdriet mooi naar voren, onder andere met de woorden “En de koffie is half gezet.” Het meest treurige is het in Vertrouwd hart over de overstuurde gitaren gebrulde “Ik weet soms niet meer wat mijn hart doet, ik weet soms niet meer wat ik ermee moet.” Daarbij zegt Meuris dat het hebben van zijn hart veel moed vergt.

Groots

Vanaf het begin met Noordkaap is het steeds het zwaarmoedige wat de klok slaat, zo ook bij Monza en met zo’n rampjaar lijkt het niet onlogisch. Maar de nummers die niet over de dood gaan, zijn niet veel vrolijker. In Dood aan alle meisjes vervloekt Meuris bijkans alle vrouwen omdat ze hem pijn, geld en verdriet hebben gekost. Toch blijft er ruimte voor een knipoog: “Maar vraag het mij morgen eens opnieuw.” In Rijkdom trekt Monza ten strijde tegen de macht en geldbeluste mensen die niet meer schijnen te weten wat echt belangrijk is. De lange vocale uithalen die vooral op Een soort van vrede vergezeld met stevige gitaarpartijen naar voren komt, klinkt zo vertrouwd. Toch kan Stijn Meuris zijn verlies niet verbergen. De inspiratie blijft over het algemeen uit een niet-vreemde hoek komen. En daar is niets mis mee, zolang het mooi gedaan wordt. En dat wordt het op Grand.