Muziek / Album

Mag het ietsje minder zijn?

recensie: Marillion - Less is More

De zanger vormt vaak de smoel van een band, zeker als hij een karakteristiek stemgeluid heeft. Fish van Marillion is zo’n zanger, maar die heeft al meer dan twintig jaar geleden afscheid genomen van de groep. Sindsdien is Steve Hogarth de ‘nieuwe’ man.

Het is typerend dat Marillion na meer dan twee decennia met de nieuwe zanger nog steeds vaak geassocieerd wordt met het stemgeluid van Fish. Na de albums Misplaced Childhood en in mindere mate Clutching at Straws heeft de formatie nooit meer het grote succes van vroeger behaald. Na die albums nam Fish afscheid van de band en deed Steve Hogarth zijn intrede.

Symfonische pop

Nu is het vertrek van Fish uiteraard niet de enige reden voor het afnemende succes. Hogarth is tenslotte gewoon een goede zanger en dus een prima vervanger. Met het verdwijnen van Fish lijkt ook de progressieve rock van Marillion verdwenen te zijn. De band vervangt de symfonische klanken van weleer steeds meer door een meer popgericht geluid, hoewel ze nog wel een enkele keer gebruik maakt van een typisch progrockconcept zoals op het conceptalbum Brave uit 1994. De muziek van na 1988 sprankelt minder en klinkt uitgekleed. De frivole franje lijkt er vanaf.

~

Ondanks het uitblijven van grote successen, blijft Marillion doorgaan en platen uitbrengen.  Zo zag ook in 2009 een nieuw album het levenslicht. Met dit album, Less is More, gaat de band het tij echter niet keren. Was er na het vorige album (Happiness is the Road) nog hoop op een herbeleving van eerder succes, met Less is More kunnen we die hoop weer laten varen. Op deze nieuwe langspeler staan voornamelijk bewerkingen van oudere songs. Plus het obligate nieuwe nummer om de fans te behagen.

Minder

De liedjes zijn ontdaan van zijn franje en in een semi-akoestische vorm gegoten. Weinig poespas, uitgevoerd met een akoestische gitaar en sporadisch gebruik van keyboards en drums. Meer is het niet. Hoewel deze nieuwe versies op zich nog wel aardig kunnen klinken (‘Interior Lulu’ bijvoorbeeld met het Aziatisch klinkende intro), vormen ze samen een nietszeggend album. De nummers lijken simpelweg te veel op elkaar. Dat resulteert in een album dat ingekakt en plichtmatig overkomt. Het enige nieuwe nummer, ‘It’s Not Your Fault’, past daar prima tussen. Dat wil zeggen: het had net zo goed niet geschreven hoeven worden. Zonde van de tijd – van de band, maar vooral van de luisteraar.

Less is More is inderdaad minder geworden. In het geval van Marillion’s nieuwe album blijkt dat echter niet te resulteren in het spreekwoordelijke more. Integendeel. Minder is hier echt beduidend minder. Laten we hopen dat de band de volgende keer weer gewoon meer doet. Misschien dat we dan ook daadwerkelijk meer krijgen. Ondertussen laten we dit album gewoon in de schappen liggen. Minder verkoop is in dit geval meer plezier.