Lars Fredriksen: puberaal, sell out en goede punk

Ook Lars Frederiksen en zijn tweede soloplaat moeten het op dat forum ontgelden. Frederiksen is gitarist en tweede zanger van Rancid, een band die sowieso bij een deel van het publiek uit de gratie is, omdat hun laatste album door Warner is gedistribueerd. Samenwerking met de klassevijand, heette dat vroeger. En tegenwoordig ben je een sell-out. Een forumbezoeker met de intrigerende naam gluesniffer76 verwoordt het als volgt: “This CD sucks! Rancid you sold out! And all these posers who likes this $hit should listen to their old stuff, that is the real them. And FUCK MTV!!!“

Naakte vrouwen

Frederiksen moet het vooral ontberen omdat het boekwerk bij zijn nieuwste plaat nogal wat naakte vrouwen laat zien. ninjitsu_nick, en andere deelnemer aan de discussie: “rancid is selling it like a pop-punk-blink182-goodcharollte-\”in it for the money\”-type deal, what the phukk is that about. Just watch the hynea video from their 1993 release, theres so much passion in their music back then. NOW its about naked ckicks (lars and bastards), making money (transplants), and going mainstream (good charollte + rancid = shit).“

En inderdaad: Frederiksen lijkt, zeker op het eerste gezicht, zich volledig aan de commercie gericht op tieners te hebben overgegeven. In het boekje bij zijn cd staan op bijkans iedere pagina naakte vrouwen. Stoer en schokkend? Niet bepaald: de ‘gevoelige delen’ gaan netjes verborgen achter zwarte en witte balkjes. En dit online promofilmpje maakt het nog bonter: Frederiksen gedraagt zich uitermate stoer (duidelijk zichtbaar met een wapen in zijn hand: “ik heb weed, er zijn bitches: ik heb slechtere dagen gehad“), maar de figurerende vrouwen gaan ondertussen schuil achter allesverhullende blokken. Zelfs de tongen van twee innig zoenende vrouwen zijn ‘weggeblokt’: de goegemeente zou er eens aanstoot aan kunnen nemen…

Imago of muziek?

Inderdaad een bijzonder puberaal imago dus dat Frederiksen zichzelf aanmeet. Ook de teksten, vaak geschreven samen met Rancid-voorman Tim Armstrong, gaan bijna allemaal over vrouwen en geweld. En als het even kan gecombineerd: of Frederiksen wil een vrouw vermoorden, of zij hem. Weinig diepgang en geen boze punk-protesten dus.

Maar als we al die beeldvorming achterwege laten en gewoon doodsimpel naar de muziek luisteren, blijkt Frederiksen een punker van het zuiverste water. Hij doet zestien nummers in nog geen veertig minuten en beweegt zich in die tijd soepel door de rijke punkhistorie. Zo klinkt My Life To Live, gezogen samen met Tim Armstrong, als de Dropkick Murphys. Dat zit zowel in de ietwat hortende (samen)zang als in de vrolijke gitaartjes die zo nu en dan boven komen drijven. Twee nummers later doet het ultrakorte (20 seconden) Blind Ambition herinneren aan The Exploited. Een ondoordringbare muur van lawaai en energie wordt uit de stereo geslingerd. Het daar meteen op volgende Gods Of War (55 seconden) gaat in diezelfde traditie voort: het schreeuwt verschrikkelijk, maar klinkt geweldig. Ook tekstueel had het niet misstaan op de opruiende Exploitedplaat Beat the bastards: eindelijk gaat het ergens over bij Frederiksen!

Frederiksen sell out?

Met Viking kun je als punkliefhebber dus alle kanten op: vind je de muziek het belangrijkst, dan zit je met deze tweede soloplaat van Frederiksen gebeiteld, maar geef je vooral om een cool punkimago, dan kun je beter de plaat niet kopen en op basis van deze recensie roepen dat Frederiksen een sell out is. Het is aan jou, maar ik zou het wel weten.