Muziek / Concert

Twee mannen, veel geluid

recensie: Knalpot

Je moet het ze nageven: zowel op plaat als live krijg je niet de indruk dat ze met zijn tweeën zijn. Knalpot brengt eclectische muziek middels samples, loops en het nu en dan bespelen van twee of drie instrumenten tegelijk. Een mens heeft twee armen en twee benen, moet de band gedacht hebben.

~

Raphael Vanoli (gitaar, bas, synthesizer, samples) en Gerri Jäger (drums, samples) vormen een Amsterdams Frans-Oostenrijks duo wiens ster al enige tijd rijzende is. Hoewel ze nog geen officieel debuutalbum opnamen, is nu wel de tweede EP uit: Sauce. Ze zijn omarmd in de underground, maar nog relatief onbekend bij het grote publiek. Dat daar langzaam verandering in komt bewezen ze reeds met optredens op onder meer North Sea Jazz, Lowlands en Five Days Off.

Jazz en dance
In die lijst zit iets interessants. Er zijn niet veel acts die prat kunnen gaan op fans en waardering uit zowel de jazz als de dance-scene. Wellicht valt het te plaatsen in de tegenwoordige tendens, waarin elektronische muziek ook door schijnbaar vastgeroeste critici en platforms steeds serieuzer wordt genomen. Het verbaast niet dat bands als Knalpot daar een fikse bijdrage aan leveren. Neergezet als voormannen van de NU-music is hun muziek allesbehalve eenvoudig verteerbaar.

Menselijk elektronisch

~

Dat blijkt ook vanavond. Ruwe schatting: bijna twee vierkante meter effectenbak en snoertjes sieren het podium voor gitarist Vanoli, en elk knopje kent een eigen functie. Bijzonder is dat er geen gebruik wordt gemaakt van laptops – een unicum in het genre. Het draagt zeker bij aan het eigen geluid dat Knalpot ontwikkelt. Het is menselijk, schuilend in schoonheidsfoutjes en vooral in de organische klank van een drummer tegenover voorgeprogrammeerde beats. En het maakt dat Vanoli en Jäger zich verplichten tot uitmuntend samenspel.

Toch duurt het tot de  uitsmijter ‘Stainlees’ voor het publiek helemaal los gaat. Dat komt in de eerste plaats door het grotere partygehalte van deze track, maar ook door wat Knalpot van de luisteraar vraagt. Hun composities zijn zo meerlagig en polyritmisch dat de muziek meer tot aandacht dan dansen noopt. Daar komt het enige echte minpuntje bij: Knalpot vergeet dikwijls dat een liveoptreden voor een groot deel communicatie is. Elk ledemaat gebruiken ze voor hun muziek, maar nu nog de mond erbij en Knalpot gaat het echt keihard maken.