Muziek / Album

Minimaal maximaal

recensie: Junior Boys - Body Language Six

Deel zes van de serie Body Language van het Get Physical label is uit. Deze keer gemixt door Junior Boys. Junior Boys bestaat uit het Canadese duo Matt Didemus and Jeremy Greenspan. Het duo is in deze serie voorgegaan door M.A.N.D.Y., DJ T., Jesse Rose, Dixon en Château Flight. Aan 8WEEKLY de taak om deze nieuwe cd eens aan een kritische blik bloot te stellen.

Junior Boys is bekend van hun albums Last Exit (2004) en So This Is Goodbye (2006) en is een duidelijk voorbeeld van de minimalistische stroming binnen de electro-pop. Hoe minimalistisch dat precies is wordt op Body Language Six meteen heel erg duidelijk. Waar we eerder exponenten van deze stroming voorbij zagen komen op dit label in de vorm van Lopazz en Raz Ohara passeert nu dus Boys Junior de revue.

~

Er is echter een groot verschil tussen de Lopazz en Raz Ohara aan de ene kant en Junior Boys aan de andere kant. Waar de eerste twee hun minimalistische stijl vooral halen uit de ingetogenheid van hun composities, daar komt het bij Junior Boys vooral neer op herhaling. Lopazz en Ohara gebruiken diverse stijlen en een veelheid aan geluiden om te komen tot een rustige, uitgebalanceerde compositie. Junior Boys beperkt zich echter tot een minimum aan instrumenten en geluid. Hun remixen puilen juist uit van herhalende thema’s en loopjes.

Keuken

Deze aanpak vereist ook van de luisteraar een andere benadering. Waar je bij Ohara en Lopazz makkelijk dieper in de compositie kunt wegzinken, daar moet je op Body Language Six juist wegdrijven op de oppervlakte van de geluidsgolf. Bij Body Language Six kom je namelijk geen zware composities tegen, maar juist simpele herhalingen van zetten. Twee totaal verschillende ervaringen. Ik ontdekte dat de minimale aanpak van de Junior Boys vele verrassende elementen bevatte. Het album is, geheel in traditie van de serie, een reis door de platencollectie van de samensteller. Een verzameling van tracks die van invloed zijn geweest op de ontwikkeling van de samenstellende artiesten. Talking Heads geluiden bij I’m Still Searching bijvoorbeeld. Maar ook herinneringen aan het onvolprezen White Horse van Laidback tijdens het nummer Feedback.

Swing

~


Zo bleek het aanvankelijk wel zeer minimalistische album stiekem meer in zijn mars te hebben. En voor de geoefende luisteraar is er dan ook genoeg te ontdekken. Eenmaal gewend aan de stijl van Junior Boys begint je lichaam dan toch langzaam maar zeker mee te swingen op de beat. Je wordt langzaam het album ingezogen door de subtiele maar ijzersterke opbouw. Het start redelijk ingetogen met de nummers Surfing At Midnight en Saturndays om vervolgens over te gaan in het swingende Deer in the Headlights van Chelonis R. Jones (een andere Get Physical contractant). De voetjes kunnen van de vloer. Dit ritme van de eerste drie nummers (langzaam, rustig, snel) herhaalt zich in de volgende drie nummers. En vanaf dat moment worden de ritmes steeds vaker sneller en swingender. De plaat en de luisteraar komen los.

Al met al is Body Language Six een plaat die je even de tijd moet geven. Maar als je dat hebt gedaan laat hij je ook niet snel meer los. Hoe minimalistisch hij ook is. Hij staat bol van de thema’s die in de loop der jaren van invloed zijn geweest op de Junior Boys. En dat is uiteindelijk gewoon een prettige luisterervaring met een nostalgische inslag. Als fan van het genre in het algemeen of van deze serie in het bijzonder is Body Language Six een prettige aanvulling op je collectie.