Geen franje, geen kwaliteit

Al deze albums en ook haar eerste creaties uit de periode met Belle and Sebastian, de twee platen onder de noemer The Gentle Waves, zijn variaties op een fraaie formule. Het zijn poezie-albumteksten die ze met een karakteristiek ijle fluisterstem ten gehore brengt met een achtergrond van eenvoudige, speelse melodieën. Slaapliedjes, naïeve liefdesliedjes, vederlichte poëziepop.

A capella

Haar eerste solo-album Amorino voegde als versiering nog wat meer gewaagde jazz-elementen toe dan het tweede Gentle Waves-album en haar grote doorbraak Ballad of the Broken Seas had als tegenwicht de diepe stem van Mark Lanegan. De liedjes bleven altijd niemendalletjes, maar wel schitterende, uitgesproken niemendalletjes. Op haar nieuwste album koos Campbell ervoor het songmateriaal van alle franje te ontdoen. Zo wordt ze op veel nummers alleen begeleid door een akoestische gitaar en wat voorzichtige percussie, één song doet ze zelfs a capella. Deze kale aankleding lijkt een goede zet om haar eenvoudige composities voor zich te laten spreken, maar op Milkwhite Sheets gaan verrassend genoeg vrijwel alle nummers het ene oor in en het andere weer uit. Afzonderlijk houden ze geen stand en als geheel maken ze een bijzonder slappe indruk.

Graatmager

Maar het is niet alleen het gebrek aan franje dat dit album zo zwak maakt, de composities zijn eenvoudigweg graatmager. Meer dan de helft van de songs bestaat uit stokoude folk-klassiekers, die net zo weinig indruk maken als Campbells eigen liedjes. Alleen Cachel Wood, op de helft van het album, mag zich meten met haar betere werk, het is het enige nummer dat een fraaie, memorabele zanglijn uitbuit. Voor de rest zijn de melodieën te vaak half uitgewerkte ideeën, dromerige aanzetten tot een echt liedje. En dat maakt van Milkwhite Sheets Campbells saaiste plaat sinds haar debuut met The Gentle Waves, The Green Fields of Foreverland.