Muziek / Album

Zo hard slaan ze niet meer in.

recensie: Incubus - Light Grenades

Incubus, ooit begonnen als een stel pubers die zich bij hun debuut Fungus Amongus nog excuseerden voor het feit dat ze wilden klinken als een blend tussen Mr. Bungle, Primus en de RHCP. Een excuus dat nergens voor nodig was, aangezien deze bloemlezing van het materiaal dat ze mid-jaren negentig schreven een heerlijke mix liet horen van funk, rock en wat later nu-metal genoemd werd. Nu ziet nieuweling Light Grenades het licht, het vijfde studioalbum na het debuut. De muziek is ver verwijderd van waar ze mee begonnen, maar het geestige is dat het nieuwe album qua idee nog steeds behoorlijk wat wegheeft van de wat bedaardere RHCP van nu.

De springerige en freaky rockmuziek van weleer heeft na de wereldplaat S.C.I.E.N.C.E. namelijk langzaam maar zeker plaatsgemaakt voor meer en meer duidelijk omlijnde luisterliedjes. Liedjes die vaak een melancholische ondertoon hebben en gedragen worden door die fenomenale stem van Brandon Boyd.

Drive

~

Light Grenades lijkt dan ook het meest op voorganger A Crow left of the murder, al horen we heel af en toe nog even wat steviger gespring à la S.C.I.E.N.C.E. terug. Als groot fan van dat laatste album kostte het me dan ook wel wat moeite deze cd op waarde te schatten. A Crow left of the murder vond ik namelijk al wat minder interessant door de gewoonte die erin leek te sluipen: kop-en-staart-liedjes die soms iets té perfect klonken. Zo ook mijn eerste indruk van deze nieuweling. En toch wisten enkele liedjes me wel aan te grijpen door de onmiskenbare drive die erin zit. Anna Molly is daar wel het beste voorbeeld van: funky ritmes en riffjes, af en toe even een uitbarsting en dat alles gedragen door een prachtige zanglijn. Daar lijnrecht tegenover staat dan weer het nummer Love Hurtsen, een gezapige ballad die net als Earth to Bella pt. 1 & 2 de vaart uit het album haalt en er bar weinig aan toevoegt.

Lichtvoetig

~


Gelukkig staan er dan ook nog nummers als Diamonds and Coal en Paper Shoes op het schijfje, liedjes die weliswaar vrij lichtvoetig zijn maar ook weer met een heerlijk stuwend ritme het tempo erin houden. En zelfs wie nog echt op zoek is naar het Incubus van weleer vindt met Rogues, Pendelous Threads en het titelnummer een selectie naar zijn of haar gading. Al klinkt dat laatste nummer wel heel sterk alsof het direct afkomstig is van Apocalicious (2001), een album van freakpunkers Victims Family.

Enfin, mijn favoriete album zal Light Grenades niet worden maar Incubus heeft zich duidelijk ontwikkeld tot een rockband van formaat en zal met dit album wellicht weer genoeg nieuwe fans verzamelen om te compenseren voor de eventuele afhakers. Want die zullen er namelijk ook zijn.