Muziek / Album

Van bevestiging tot verbazing

recensie: Hooverphonic - (No) More Sweet Music

Behoeft Hooverphonic nog introductie? Sinds hun eerste album A new stereophonic sound spectacular bouwde de Belgisch band zowel live als in de studio een stevige reputatie op. Hun dromerige sound betoverde vanaf het begin ook meerdere film- en reclamemakers. Met de dubbel-cd (No) More Sweet Music bewijzen ze wederom dat easy listening niet noodzakelijk synoniem is voor zielloos. Dit hebben ze voornamelijk te danken aan de uitstekende productie van Alex Callier en de hemelse stem en présence van zangeres Geike Arnaert.

~

Zoals de titel van de eerste cd aangeeft, ligt More Sweet Music volledig in de lijn van het vroegere werk. In het openingsnummer You Love Me to Death zweeft de stem van Arnaert meteen sensueel over de mysterieuze beat. In de liefde loopt het blijkbaar niet lekker, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn: een gekwetste Geike staat doorgaans garant voor de beste Hooverphonic-songs, dat weten we sinds Mad about You en Vinegar and Salt op hun heerlijke derde album The Magnificent Tree.

Verleiding en verontwaardiging

De zalige single You Hurt Me was de afgelopen twee maanden dé reden om de radio luider te zetten: ook hier maakt Arnaert zich behoorlijk kwaad. Gelukkig levert haar verontwaardiging een snedige popsong op. Onbegrip en verleiding beheersen ook de rest van de nummers, telkens gevarieerd gecomponeerd door Callier. Dát is de kracht van Hooverphonic: eenheid in variatie. Die harmonie dringt zelfs door tot op de covers van hun platen, die steevast in een dromerig blauw baden ( met uitzondering van de vrolijke popplaat Jacky Cane). More Sweet Music klinkt als de terugkeer naar die schemerige kleur. “Temptation is a part of us”, zingt Geike in Wake Up, terwijl ze zich stilaan naar de climax opwindt. Haar stem gaat het niet halen, denk je elke keer weer. En toch vindt ze de toon. Balancerend op de grens is Arnaert op haar best. Afsluiter Ginger, gedragen door verontrustende strijkers en dreigende zang, klinkt als de soundtrack van een mistige thriller.

Experimenteerdrift

Dezelfde liedjes worden op de tweede cd No more Sweet Music stuk voor stuk geremixt. Het resultaat is een overwegend loungy sound, zowat de After hours-versie van More Sweet Music. Zo zou Heartbeat niet misstaan hebben op Moon safari van Air. We All Float wordt door percussie en zang dan weer overgoten met een oosters sausje. Echt leuk en verrassend wordt het wanneer Callier begint te experimenteren met elektro en dance: You Kove Me to Death krijgt een funky, bijna tribal jasje; Dirty Lenses wordt haast meer disco dan John Travolta ten tijde van Saturday Night Fever.

Dat Hooverphonic sexy songs maakt die zowel in de supermarkt als op een rockfestival passen, bevestigt de band met More Sweet Music. Met No more Sweet Music wagen ze nu ook een pas op de dansvloer. Shake It!

Hooverphonic speelt op 12 maart op Het Voorwoord in Den Haag