Muziek / Album

Verdwaalde robots

recensie: Hextatic - When Robots Go Bad

Stuart Warren-Hill en Robin Brunson zijn de afgelopen jaren bekend geworden als audiovisuele creatievelingen. Ze maakten naam als VJ-duo op de Stealth Nights van het Ninja Tune-label en maakten fantastische videoclips voor onder andere Coldcut (Timber), Mylo vs. Miami Sound Machine (Dr. Pressure) en Faithless (Insomnia 2005). Met enkele cd’s, die niet onder de aandacht van het grote publiek kwamen, bewezen deze audiovisuele genieën dat er ook muzikaal bloed door hun aderen stroomde. Met het nieuwe album When Robots Go Bad zou het duo een groter publiek kunnen aanboren.

~

When Robots Go Bad bestaat, op een enkel nummertje na, uit uitstekend geproduceerde en goed in het gehoor liggende nummers. De luisteraar wordt echter op de proef gesteld want het is nogal een genreoverschrijdend geheel. Het lijkt alsof electroclash het hoofdbestanddeel is maar ook sfeervolle downtempo, hiphop, retro computergeluiden, een beetje IDM en acid-geluiden komen om de hoek kijken. Het is een verzameling leuke nummers met een paar potentiële hitsingles maar het klinkt helaas niet als één plaat.

Computerspelletjes

Opener Red Laser Beam begint met punkgitaren die overstuur zijn, omgeven door een fijne breakbeat en vocodervocalen. Het is een goed opgebouwd nummer met een heerlijke break die aanzwelt, wegvalt, weer aanzwelt en op het juiste moment losbarst. Hierna gooit Hextatic het over een andere boeg met Roll Over: een origineel electroclashnummer in 6/8e maat, wat door de heerlijk zeurderige, lijzige vocalen van Sabirajade doet denken aan Goldfrapp. Weer heel anders is TLC, een sfeervol nummer wat ergens tussen DJ Shadow en Autechre hangt. De afwisseling heeft hierna nog geen einde bereikt. Zo klinkt het ene nummer als een computerspelletje uit de jaren ’80 (Prom Night Party), wordt een andere song gevuld met een dosis hiphop (Move On, Subway) en Newton’s Cradle klinkt als Kraftwerk. In hekkensluiter Bust gaan nog één keer alle remmen los, wat resulteert in een knaller waar Justice
jaloers op kan worden.

Geen TomTom

Hoewel alle dertien nummers goed in elkaar zitten, heb je na een half uurtje luisteren het gevoel dat je compleet aan het verdwalen bent, alsof je steeds de verkeerde afslag neemt. Alsof de robots zonder TomTom op weg zijn gegaan zonder een doel voor ogen. When Robots Go Bad is een samenraapsel, een stuurloos vehikel. Crossover of muzikale experimenten kunnen leiden tot interessante nieuwe vormen of formules. Maar als je niet kan kiezen uit verschillende invloeden of voorliefdes, probeer dat dan te combineren bínnen de nummers. Op deze manier raken we een beetje de weg kwijt.