Muziek / Album

Een geperfectioneerde eigen stijl

recensie: George Michael - Patience

Het is 1998 als George Michael in Los Angeles wordt gearresteerd. Hij heeft in een openbaar toilet zijn blote piemel voor het gezicht van een undercover agent laten hangen. Dit bleek in de VS strafbaar te zijn en hij werd publieke aan de schandpaal genageld. Ieder normaal mens wist al jaren dat de in lederen jacks gehesen en overdreven macho zanger homo was, maar voor de Verenigde Staten was dit nog een verrassing. Op dat moment verwacht je dat het helemaal voorbij is met de carrière van zo’n jongen, maar niet is minder waar. Met de single Outside – en vooral de briljante clip bij dat nummer – zet hij keurig de hele Amerikaans fatsoensmoraal te kakken. Vanaf dat moment is hij mijn held, hoewel ik zijn muziek lang niet altijd even spannend vind.

~

George Michael wordt geboren op Cyprus onder de naam Georgios Kyriacos Panayiotou. Na wat kleine experimenten krijgt hij uiteindelijk succes in de band Wham!, samen met oud-klasgenoot Andrew Ridgeley. Nadat de band uiteen viel, begon Michael aan een uiterst succesvolle solocarrière, met nummers als Careless Whisper (dat hij overigens al op zijn zeventiende schreef) en Faith. Ook in de recente geschiedenis doet de Brit het nog goed: zijn album Older (1996) werd goud in vierendertig landen. Zijn laatste album, Songs From The Last Century, dateert alweer van 1998. De echte fan heeft dus vijf jaar moeten wachten op nieuw werk van de man met de donkere zonnebril. Heeft hij nog verrassingen in petto, of is hij eigenlijk gewoon ‘voorbij’?

Ingetogen en compleet

Patience klinkt heel erg ingetogen. Michael heeft een heldere en duidelijke stijl en zijn muziek klinkt daardoor erg volwassen. Hij is echt een musicus van wie alle prestatiedrang is af gevallen en die gewoon lekker muziek kan maken die hem zelf het best ligt. Nummers gaan haast onhoorbaar in elkaar over, terwijl de muziek zich niet onherkenbaar met het achtergrondgeluid in mijn kamer vermengt. Patience is compleet en gevarieerd. Een erg rustig nummer als My Mother Has A Brother gaat over in Flawless (Go To The City), dat direct een stuk steviger is. Dat maakt dat je op de muziek niet snel uitgeluisterd bent en dat de plaat zelden saai wordt.

Zalvende gospels

Tekstueel is George Michael al even afwisselend. Hij varieert van zoete liefdesliedjes tot zalvende gospels tot een op muziek gezette preek. Sommige teksten, zoals Cars & Trains hebben een erg hoog EO- en papa-weet-wel-hoe-het-moet-gehalte. Ik vind dat altijd een beetje jammer: ik kan als luisteraar ook best een beetje zelf nadenken. Er zitten echter ook een aantal erg mooie teksten tussen, zoals de songs Amazing en Round Here. Michael probeert vaak met weinig woorden een sfeer neer te zetten, en die teksten zijn vaak ook het best.

Zelden vernieuwend

De hoes van Patience valt direct op door de fantastische foto’s die er in het boekje opgenomen zijn. Er is gelukkig uitgebreid de tijd genomen om het nieuwe werk van George Michael goed neer te zetten. Tegelijkertijd zorgt deze compleetheid er ook wel voor dat ik niet echt verrast wordt door de muziek. De muziek is altijd goed en degelijk, maar zelden vernieuwend. Michael hoeft deze pretentie ook zeker niet te hebben en kan blij zijn met een dergelijke plaat, maar desondanks is een artiest die het aandurft om te experimenteren vaak leuker.

George Michael heeft met zijn eerste plaat in vijf jaar een stevig werk neergezet. De plaat is degelijk opgezet en goed gebalanceerd. Deze perfectie zorgt er tevens voor dat de plaat een beetje gezapig overkomt. Michael heeft er duidelijk voor gekozen zijn eigen stijl te perfectioneren, en deze stijl is niet verrassend. Dit heeft hij dan ook goed gedaan – maar ik betwijfel of wij over vijf jaar nog wakker liggen van deze plaat. Hij is dus zeker niet ‘voorbij’, maar zeker ook niet een nieuwe hit van deze zomer.