Jaren zeventig inspireren oude en jonge garde

Voor Robert Glasper is jazzveteraan Herbie Hancock een leermeester. Glasper staat met zijn The Robert Glasper Experiment vanavond op hetzelfde podium als Duke in het Amsterdamse MC Theater. Hij opent de avond, maar zijn optreden is meer dan een voorprogramma. De 33-jarige Texaan komt bijna een uur te laat opdagen. Dat ligt vooral aan het tv-programma De Wereld Draait Door, dat in een naastgelegen studio wordt uitgezonden en geen herrie van de buren kan velen. De band opent met het Hancock-nummer ‘Butterfly’, dat volkomen onnodig breed wordt uitgesponnnen en de spanning niet kan dragen. In het algemeen geldt dat het geluidsbeeld leunt op zware bassen van de ritmesectie die sterk contrasteren met de schelle klanken van de saxofonist, wat een tweedeling in het spectrum oplevert.

Zogenaamde moderne middelen
Saxspeler Casey Benjamin staat evengoed prima te blazen en weet solo’s goed op te bouwen en de aandacht op zich te vestigen. Minder fraai zijn zijn uitspattingen met de vocoder, die hij gedurende het hele optreden zal gebruiken. Ook bij een mislukte uitvoering van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’, die de dreiging en explosiviteit van het origineel mist. De stemvervormer kan even verrassen, maar begint verderop enorm te irriteren. Alle elektronica die The Robert Glasper Experiment hanteert, is helemaal niet experimenteel, maar werd in de jaren zeventig al volop gebruikt. Bands als Kraftwerk vierden er triomfen mee. Het werk van Hancock dat Glasper zo beïnvloed heeft dateert overigens ook uit de jaren zeventig. Dat jazzrock aan een tweede leven lijkt te zijn begonnen, blijkt wel uit de grote aandacht voor Glasper en zijn band bij de huidige generatie, voor wie het kennelijk allemaal nieuw is.

Vanavond is er toch grotendeels ouder publiek, dat vooral gekomen lijkt te zijn voor oudgediende Duke. Diens band zet meteen een zware funky groove in, en dat is precies waar het publiek voor is gekomen. Funk, jazz en fusion, dat zijn de sterke punten van Duke. Ook hij heeft een jarenzeventiggeluid, maar hij swingt ten minste. Een band vol virtuozen kan nog wel eens tot keet leiden, maar deze magnifieke muzikanten gunnen elkaar het licht in de ogen. Bassist Mike Manson speelt een weergaloze solo met klassieke pluktechniek, hij kan zich meten met iedereen op de elektrische bas. Gorden Campbell slaat een gedroomde drumsolo, niet vreemd voor de slagwerker van Britney Spears en Beyoncé. Gitarist Jef Lee Johnson zorgt met zijn vurige spel voor wat rockelementen en Duke zelf? De man geniet van zijn band, van het publiek en van zijn glas rode wijn, en sprankelt achter de vleugel.

Duke is zeer communicatief met het publiek en natuurlijk moet hij het hebben over wijlen de geniale Zappa. Die wilde hem gaan inzetten als zanger, wat de toetsenist met angst en scepsis aanhoorde. Hij deed het toch en het resultaat is hoorbaar op enkele van de beste Zappa-albums. Vanavond zingt hij ook, onder meer in een gloedvolle soulballad. Hilariteit creëert hij in de zaal met een oude, beproefde anekdote. Hij wordt op een avond opgebeld: ‘Hi, this is Miles’, klinkt het met een hese, raspende stem. Duke denkt dat zijn vriend bassist Stanley Clarke hem in de maling neemt door Miles Davis te imiteren, maar het is de real guy. Davis vraagt hem om een nummer voor zijn nieuwe elpee. Duke stuurt een demo op en hoort lange tijd niets. Als hij eens belt hoe het er voor staat, zegt Davis dat het al op de plaat staat. Maar het was een demo, roept Duke vertwijfeld uit. Zo droeg de toetsenist én zanger ook bij aan het werk van deze muziekgigant. Een rijk leven toch.