Doornroosje op de knieën voor Frank Turner

De bebaarde en getatoeëerde kerels van de Amerikaanse punk-rockband Lucero warmen de zaal op met hun gitaargeweld en de rauwe stem van frontman Ben Nicholson. Als Turner met zijn band The Sleeping Souls het podium betreedt, zit de sfeer er al goed in. Vanaf het refrein van uptempo openingsnummer ‘Four simple Words’ staat een groot deel van de zaal al te hossen.

Energieke set

Met of zonder gitaar past de oud-leadzanger van hardcoreband Million Dead niet in het rijtje singer-songwriters waar Passenger en Ed Sheeran wél toe behoren. Zijn nummers zijn veel meer beïnvloed door rock en punk. Dat resulteert in een zeer energiek optreden en een heel ander publiek: jonge vrouwen met roodgeverfde haren maar vooral veel mannelijke twintigers die alle teksten mee kunnen zingen. Aan het eind van de avond zingt Turner ‘Eulogy’ voor de gelegenheid in het Nederlands (met een spiekbriefje voor zijn neus) en vraagt hij het publiek te knielen om vervolgens op ‘Photosynthesis’ massaal op te springen om opnieuw te dansen. Er wordt op de grond wat gefluisterd over stramme knieën, maar iedereen doet braaf mee en blijft nog lang staan als Turner en zijn band het podium verlaten. We gaan van Frank Turner nog meer horen: zijn publiek gaat nog wel even mee, de 31-jarige zanger ook. Als hij het even rustig aan doet met zijn rug.