Foo Fighters

Al in 1995 kwam als eerste Foo Fighters uit. De doorbraak volgde met The Colour and the Shape met hits als ‘Monkey Wrench’, ‘Everlong’ en ‘My Hero’ erop. Via onder andere One by One (2002) tot Echoes, Silence, Patience & Grace (in 2007) wisten ze zich op te werken tot onbetwiste rockgoden met Grohl als zeer charismatische voorman.

Nu is er dus Wasting Light, de zevende plaat in zeventien jaar tijd, de compilatie Greatest Hits en livealbum Skin and Bones niet meegerekend. Volgens Grohl zelf rees een probleem nadat de mannen voor een vol Wembley Stadium hadden gestaan en op het punt stonden om hun zevende cd te maken. ‘Wat kunnen we in hemelsnaam anders doen dan we bij de eerdere platen gedaan hebben?’ Hun antwoord hierop was: analoge in plaats van digitale opname, en wel in de garage van de zanger. Terug naar de oorsprong. Producer Butch Vig, die ook Nevermind van Nirvana had geproduceerd, werd hiervoor gevraagd.

De singles tot nu toe

Een maand voor het album uitkwam, kwam de eerste single ‘Rope’ uit. Het is een nummer dat standaard Foo Fighters genoemd mag worden: strak gespeeld, bouwend op een berg gitaren en toewerkend naar het meezingbare refrein. Wel lekker: het solodrumwerk van oudgediende Taylor Hawkins. Tweede single ‘Walk’, afsluiter van de plaat, start rustig en bouwt goed op. Een nummer dat blijft hangen in je hoofd, mede door de constante drum. ‘Arlandria’ zou best de nieuwe single kunnen zijn. Een goede, maar weinig verrassende opbouw naar het refrein, dat ook weer makkelijk te herkennen is en goed in het gehoor ligt. Op fluistertoon werkt Grohl er naar toe, waar hij schreeuwend aankomt.

Wie de band onlangs op Pinkpop zag optreden, zag werkende muzikanten. Terwijl de zon langzaam verdween, leek het of de avondgloed de mannen een extra dosis energie gaf. Nummers werden achter elkaar doorgespeeld met een enorme inzet. Het rauwe, het dynamische en de opwinding van het optreden missen de meeste nummers echter op de te gepolijste cd, ondanks de bijna geheel analoge opname. Neem ‘Matter of time’, dat zeker rockt, maar nergens uit de band springt. Hetzelfde geldt voor ‘Burning Bridges’, dat wel een fijn repeterend gitaarloopje kent. Ook ‘Dear Rosemary’ mist het extra dat de status van de band zou bevestigen.

Geen meesterwerk

Andere nummers als ‘Back and Forth’ en ‘White Limo’ zijn het ook net niet. Dit laatste is erg stevig, met een flink tempo, richting punk. De aandacht verslapt echter vrij snel door de constante stemvervorming en omdat het in vrijwel een tempo gespeeld wordt. Grohl laat zich wel van zijn beste kant zien als hij zich beklaagt in ‘I should have known’, mede door ondersteuning van viool en mellotron. Mooi is dat hierbij ook ex-Nirvana gitarist Krist Novoselic van zich laat horen op accordeon en bas.

Wasting Light is wel een goede mix van wat ruigere en wat softere nummers. Verder is het echter een gemiddeld album, enkele uitschieters daargelaten, omdat verrassingen ontbreken. Het zal de band geen fans gaan kosten omdat het niveau hoog blijft, de energie er live wel afspat en Grohl een rockster pur sang is. Of deze cd ook in het collectief geheugen blijft hangen als een ander meesterwerk van de Foo’s mag betwijfeld worden.