Vloek en een zegen
Op vakantie draaiden we vroeger altijd een bandje met daarop het album Recurring Dream: alle grote hits van Crowded House. Een plaat vol perfecte popliedjes met een hoog meezinggehalte. Weather With You, Don’t Dream It’s Over en onze persoonlijke meezingfavoriet It’s Only Natural passeerden allen de revue. Met elk één oordopje in probeerden mijn zus en ik de vocale harmonieën van de gebroeders Finn te evenaren. Op eenzelfde manier, of zo stel ik me voor, zijn Tim en Neil Finn ook ooit begonnen, zo’n veertig jaar geleden. Maar anders dan mijn zus en ik beschikten zij wel over de muzikale capaciteiten.
~
Ouder
De liedjes klinken warm en vertrouwd. Als vanouds glijden de stemmen moeiteloos langs en om elkaar heen. Vooral op Disembodied Voices, een lieflijk liedje over hun kindertijd, laten de broers een prachtig staaltje samenzang horen. In hun gedeelde slaapkamer praatten ze lang nadat het licht uitging tot ze de slaap uiteindelijk vatten. Heel herkenbaar en misschien daarom wel zo mooi.
Melancholie
Het is goed te horen dat de gebroeders Finn ouder zijn geworden, de toon van de nummers is wat serieuzer en minder zorgeloos dan voorheen. Ze blikken terug en overdenken het leven. Soms melancholisch, dan weer vol goede moed. De liedjes met een dosis melancholie werken het best. Zoals Edible Flowers, over het verstrijken van tijd, ouder worden en de dood. Een ander hoogtepunt van het album is het sobere en werkelijk prachtige Gentle Hum. De simpele melodielijn zuigt je het nummer in en laat je niet meer los. Mooie liedjes schrijven kunnen ze dus nog wel.
Geen magie
Jammer genoeg wil op de rest van het album de vonk maar niet echt overslaan. Het zijn leuke popliedjes met hier en daar weer een lekkere meezinger, maar nergens is het echt pakkend. Luckiest Man Alive slaat zelfs de plank helemaal mis. Het nummer is zo’n cliché rockballade dat het bijna gênant wordt. Ook tekstueel valt er geen greintje originaliteit te bespeuren: “You saw me / And what I could be / And now I know what love is for / It’s the only thing sets you free / Must be the luckiest man alive.” Gelukkig sluit het album wel goed af met het eerder genoemde Gentle Hum.
Everyone Is Here is absoluut geen slecht album, maar de magie die The Finn Brothers in hun Crowded House-periode konden creëren, komt helaas te weinig naar boven. De broers lijken over hun hoogepunt heen te zijn. Het moet ook wel een vloek en een zegen zijn om zo’n rijk muzikaal verleden te hebben. Laten we het maar op een zegen houden.
