Muziek / Album

Return of the Machine

recensie: Fear Factory - ArcheType

.

~

Sinds die tijd is er veel gebeurd. In 2001 verscheen het vierde album Digimortal en halverwege 2002 verliet oudgediende Dino Cazares de band, wat blijkbaar niet zonder slag of stoot gebeurde (“The infection has been removed. The soul of this machine has improved” – Archetype). Het vertrek van de gitarist betekende volgens velen de doodsteek, maar dat bleek een grote vergissing. Men had beter moeten weten: machines do not die. De oplossing was even simpel als doeltreffend; Christian Olde Wolbers, van oorsprong gitarist, hing zijn basgitaar aan de wilgen en trok de gitaar weer uit de kast, terwijl in ex-Strapping Young Lad Byron Stroud een nieuwe basgitarist werd gevonden. Kort daarop tekende de band een contract bij het uit Minnesota afkomstige label Liquid 8 Records.

Archetype

Archetype (betekenis: ‘het oorspronkelijke model waarvan al het andere wordt gekopieerd’) staat in die zin voor een nieuw begin. Het 13 tracks tellende album (inclusief Nirvana-cover School) werd geproduceerd door de band zelf en klinkt zoals we van Fear Factory gewend zijn: ‘right in your face’, strak en melodieus. Verwacht geen koerswijziging of vage experimenten, Fear Factory weet waar ze goed in is en heeft weinig behoefte zijn grenzen te verleggen, iets wat de band siert. De zang van Burton C. Bell doet me het ene moment wegdromen om vervolgens als in een nachtmerrie badend in het zweet wakker te schrikken. In de droom waan ik me op de vlucht, iedereen zit achter me aan alleen heb ik geen flauw idee waarom. Wel weet ik dat niemand te vertrouwen is, de strijd tussen mens en machine is immers nog lang niet ten einde, waarbij de scheidslijn tussen droom en werkelijkheid lijkt te vervagen.

Zegetocht

De machinale slagsalvo’s van Raymond Herrera in Slave Labor, Cyberwaste en Act of God wekt angst op doordat ze elke mogelijke vorm van emotie de kop indrukken. Een beetje het idee van de vijand zonder gezicht. Maar hoe bang ik ook ben, uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van de angst. Van onder mijn tafel gekropen kom ik erachter wat een heerlijke, strakke plaat ik eigenlijk in handen heb. Hier lust ik wel pap van! De doorgewinterde Fear Factory- en Strapping Young Lad-fan kan hem dan ook blindelings aanschaffen. Fear Factory is terug, de zegetocht van de machine kan beginnen.