Muziek / Concert

Spalding is de ster

recensie: Esperanza Spalding

Esperanza Spalding maakt muziek die geworteld is in de jazz maar die ook een pop/soul-liefhebber zal aanspreken. Met vier albums van grote klasse op haar cv is deze dame een ervaren muzikant die niets aan het toeval overlaat.

Spalding laat in Eindhoven eerst haar elfkoppige band plaatsnemen op het podium en het eerste nummer inzetten. Terwijl het oplettende publiek al wel kan horen dat er bas gespeeld wordt, verschijnt Spalding al spelend op de elektrische bas op het podium en zoekt de centrale plek op waar haar akoestische bas al op haar ligt te wachten. De ranke verschijning van Spalding, als altijd met groot Afro-kapsel en nu gehuld in witte legging, hooggehakt en lichtgekleurde blouson, maakt overduidelijk wie er in het middelpunt van de belangstelling staat van dit muzikale gezelschap.

Uitstraling van een toneelstukje

~

Het blazersensemble van Spaldings band staat achter een groot bord dat de radio van haar laatste album Radio Music Society uitbeeldt. Een opstelling die je ook terugziet bij wat oudere jazzorkesten. De band van Spalding is feilloos op elkaar ingespeeld en volgt en ondersteunt Spalding op een voorbeeldig indringende en vooral virtuoze manier, waaruit  blijkt dat vooral de dame in het middelpunt de touwtjes stevig in handen heeft. Er wordt voornamelijk materiaal gespeeld van het laatste album dat Spalding vorig jaar uitbracht. Minpuntjes zijn er niet veel al is het vermakelijk te zien hoe Spalding bij sommige nummers spreekt tegen een virtuele persoon en daar dan niet het publiek bij betrekt. Bij haar voordracht lijkt deze persoon te zweven tussen haar en de eerste rijen van het publiek. Het had van meer risico getuigd als die persoon iemand uit het publiek was geweest. Nu heeft het de uitstraling van een toneelstukje.

Gloedvolle uitvoering
Een van de fraaiste momenten is een gloedvolle uitvoering van het slotnummer van het album Radio Music Society, ‘Smile Like That’, dat tintelt in de oren zodra Spalding haar opvoering van de inleiding heeft gedaan om vervolgens in een intens gespeelde uitvoering te belanden. Het is zeker niet het enige hoogtepunt van de avond. De fraaie uitvoeringen van ‘Radio Song’ waarmee de avond begon en het geweldige ‘Black Gold’ horen daar ook bij. Live zijn alle uitvoeringen meer jazzy dan in de studio en worden ze met meer improvisaties uitgesponnen. Een bijzondere vermelding krijgen de backing vocalen van trompettist Leala Cyr en van Chris Turner, die zelfs een lied bijna alleen zingt. Turner heeft een prachtstem en maakt niet voor niets ook langzaam naam als soloartiest. Het optreden is één langgerekt hoogtepunt. De toegift waarbij Spalding samen met drummer Lyndon Rochelle terugkeert is een waardig toefje op de heerlijke taart.