Hartverwarmende muziek uit koude streken

Maar eerst even het voorprogramma meepikken. Uit datzelfde IJsland is namelijk Lay Low meegereisd om het publiek op te warmen. Normaliter bestaat deze band uit louter en alleen Lovísa Elísabet Sigrúnardóttir, maar vanavond wordt zij vergezeld door de bandleden van Emilíana Torrini. De diverse nummers worden door deze muzikanten in wisselende bezetting van instrumentaria voorzien. Het af en aan lopen van bandleden is echter nogal verwarrend en maakt de ‘kleine’ ingetogen nummers die Lay Low ten gehore brengt niet beter. Toppunt hiervan is het op komen draven van een achtergrondzangeres in jarendertigpak en opplaksnor. Wat dit aan de act toevoegt is geheel onduidelijk. Gelukkig staat ze maar gedurende een enkel nummer op het podium.

Wat de country- en bluesachtige muziek van Lay Low wel meteen duidelijk maakt is dat Emilíana Torrini met dezelfde ingrediënten veel levendigere muziek maakt. Hoewel Lovísa Elísabet Sigrúnardóttir een prachtige stem heeft kan haar optreden nooit echt boeien. Wellicht dat haar muziek ook beter in de kleinere zaal van de Melkweg tot haar recht was gekomen. Nu lijken de nummers verloren te gaan in de grotere Max. De vraag is of de breekbare stem van Emilíana Torrini wel bestand is tegen deze grote zaal.

Fragiele details

Als Emilíana Torrini haar opwachting maakt is echter al meteen duidelijk dat deze angst ongegrond is. Haar stem komt even zuiver en helder door in de Melkweg als dat zij dat op de cd doet. Het is verbazingwekkend hoe krachtig haar stemgeluid is. Zo fragiel en bescheiden als Torrini klinkt tijdens de praatjes die ze afsteekt tussen de nummers, zo dominant klinkt ze tijdens haar zang. Als er überhaupt iets verloren gaat tijdens dit liveoptreden vergeleken met haar cd-performance, dan is het misschien de intieme sfeer die ze op kan roepen met haar stem. Doordat Torrini live zo krachtig over komt verdwijnen haar subtiele stembuigingen soms. Aan de andere kant is het juist erg verrassend om de diversiteit van haar stem terug te horen op het podium. De subtiele details verdwijnen dan misschien soms, de lijn blijft bewaard. Dit is een uitvergrote versie van de Emilíana Torrini die we van de cd kennen.

Het beste voorbeeld van deze uitvergroting krijgen we te horen tijdens het afsluitende nummer van haar set op het podium van de Melkweg. Het van haar laatste cd afkomstige ‘Gun’ leent zich er namelijk uitstekend voor om even alle remmen los te gooien. Zowel de band als Emilíana Torrini zelf gaan minutenlang helemaal los in een energieke muzikale uitbarsting. Het rustig toekijkende publiek lijkt zelfs even verbaasd over het muzikale geweld dat deze band opeens ten gehore brengt. Uiteindelijk belonen de bezoekers het concert inclusief deze laatste uitbarsting met een daverend applaus. Het koude IJsland heeft een hartverwarmend product afgeleverd. Emilíana Torrini staat in ieder geval nog lang niet op omvallen.