Prikkelend scherp

EMA is de samentrekking van de initialen van Erika M. Anderson. Anderson was frontvrouwe van Gowns die in de vijf jaar van haar bestaan niet boven het maaiveld van de middelmatigheid wist uit te steken. Met EMA gaat het haar wellicht wel lukken; het debuutalbum bevat venijnige noise-folk die hard de aandacht trekt en je raakt.

IJskoud

Past Life Martyred Saints opent met ‘The Grey Ship’ dat naast de vergelijking met PJ Harvey en Patti Smith ook een relatie met Joy Division oproept. Het broeierige en toch soms ijskoude geluid van EMA grijpt de luisteraar bij de lurven. Het doet denken aan een fabriekshal of een koude kelder met scherp Tl-licht. De zware basklanken voegen een heerlijk gevoel toe. Als het zes minuten durende openingsnummer je niet pakt, zal de rest van het album ook niet bekoren. De composities die volgen, ‘California’, ‘Anteroom’ en ‘Milkman’, passen prima in het opgebouwde beeld. Midden tussen de scherpe liedjes verrast EMA in ‘Coda’ met a-capella zang die klinkt als een samenzang van schoolmeisjes. Een vreemde eend op een album dat de grenzen verkent van de noisy-folk.

Dondersteen
Het ongepolijste geluid van EMA klinkt prikkelend. Met Past Life Martyred Saints wil Erika M. Anderson doorbreken naar het grote publiek. Lukt dit niet, dan horen we wellicht nooit meer iets van haar, zo heeft ze zich laten ontvallen. Voor de liefhebber van het minder beschaafde geluid van PJ Harvey en Patti Smith is er met EMA een nieuwe ster aan het firmament die het ruwe muzikale hart sneller laat kloppen. Hopelijk behoudt ze de scherpe kantjes van het debuut. En laat je niet op het verkeerde been zetten door de lieflijke hoes van dit album: het engelachtige meisje met een aureooltje herbergt een dondersteen die je wakker schudt.

 

http://www.youtube.com/watch?v=BacPDrDeY8U