Een uitstapje naar de USA

Natuurlijk is er wel country te vinden op deze plaat, want anders nodig je natuurlijk niet twee vrouwelijke countrygrootheden uit om mee te spelen. There’s a Story In Your Voice, met Lucinda Williams, is een sterk countryrocknummer dat echt in je hoofd blijft zitten. Nothing Clings Like Ivy, met een andere countryster op de achtergrond, Emmylou Harris, klinkt lang niet zo country, maar meer naar een liedje als de klassieke Costello-song Good Year For The Roses. Wel erg country is Heart Shaped Bruise, waarin Harris een veel belangrijker aandeel heeft. Helaas zorgt dat er wel voor dat het nummer een stuk sentimenteler klinkt, en dat zal lang niet iedereen mooi vinden. Daarentegen is het titelnummer The Delivery Man, dat erg doet denken aan Johnny Cash, met een poëtische, iets mysterieuze tekst wel mooi country.

Smeuïg

De country op The Delivery Man blijft echter beperkt tot een nummer of vijf van de in totaal dertien nummers. Opener Button My Lip is bijvoorbeeld een vreemde eend in de bijt, want het is een soort jazzrock die je eerder zou verwachten bij, ik noem maar wat, Zita Swoon. Wel minder freaky dan die band, maar beslist geen typisch Costello-nummer. Die zijn verder op de plaat wel te vinden, waarmee Button My Lip een nogal eenzaam nummer blijft op deze plaat. Er zijn wel een aantal nummers te vinden met een meer soulachtige inslag, zoals Bedlam of juist met een rocksound, zoals Needle Time, of Monkey To Man dat een beetje rockabilly is. Deze nummers geven de smeuïgheid tussen de andere nummers die de plaat nodig heeft.

Bedrieglijk Costello

Een aantal nummers van de cd zijn typische Costello-nummers, vooral vergelijkbaar met zijn rustigere liedjes uit het begin van de jaren 80. Al de verschillende invloeden op deze plaat maken dat The Delivery Man moeilijk onder één noemer te vatten is. Het is gewoon een heel eigenzinnige, typische Elvis Costello-plaat. Prima om naar te luisteren, maar niet echt een van zijn uitschieters, hoewel hij wel na een aantal luisterbeurten groeit. Er is een ding dat blijft hangen, en dat is het gevoel dat de poging die Costello kennelijk heeft gedaan om een typisch Amerikaanse plaat te maken niet goed gelukt is. Dat komt deels doordat Costello zelf een Engels accent heeft, en dat zijn begeleidingsband The Imposters ook Engelsen zijn. (The Impostors zijn trouwens gewoon The Attractions, maar met een andere bassist). En als je eenmaal een Engels geluid hebt, dan kun je niet meer doen alsof je Amerikaans bent. Misschien ook daarom wel de nieuwe naam The Imposters: de bedriegers.