Gouwe nieuwe?
Toen we er middenin zaten vonden we het maar niets. Nog nooit was er zo weinig kwalitatief goede muziek gemaakt. Maar naar gelang de jaren verstreken kwam er steeds meer waardering voor deze muzikale periode. En steeds meer namen uit die tijd maken vandaag de dag een soort van comeback. We hebben het over de jaren tachtig in het algemeen en Duran Duran in het bijzonder.
Duran Duran had zijn grootste successen met albums als Seven and the ragged tiger (1983), Notorious (1986) en de daaruit voortvloeiende singles zoals The Reflex, New moon on Monday, Union of the snake en Notorious. Duidelijke componenten van een tijdgeest met bombastische synthesizers en opgestoken haren.
Een stijl die tegenwoordig nogal gedateerd aandoet. Is een nieuw album van deze band dan nog wel van deze tijd? Een vraag die Duran Duran zich ook gesteld moet hebben en het antwoord moet dan ook nee zijn geweest.
Producer
Wat doet een band die na twintig jaar weer mee wil tellen in het nieuwe millennium? Die laat z’n plaat produceren door de Black Eyed Peas of Timbaland. In onderhavig geval dus door Timbaland en Justin Timberlake. En zo verzeker je jezelf na twintig jaar weer van een fris eigentijds geluidje. Maar is daarmee de authenticiteit van de band nog wel gewaarborgd? Hebben we nog wel te maken met de oorspronkelijk zo populaire muziek van de ‘oude’ Duran Duran? Gitarist Andy Taylor vreesde waarschijnlijk van niet en kwam bij de opnames niet opdraven. Hij en de overige leden Nick Rhodes, Simon Le Bon, John Taylor en Roger Taylor waren muzikaal uit elkaar gegroeid.
Sound
~
Maar heeft Andy Taylor gelijk gekregen? Zodra we het nieuwe album Red Carpet Massacre in onze speler stoppen en de eerste klanken onze oren bereiken is in ieder geval direct de invloed van Timbaland hoorbaar. De eerste tonen worden gevormd door typische drumcomputergeluiden en je eerste gedachte is inderdaad: “Hier heeft Timbaland een behoorlijke vinger in de pap gehad.” Een eigentijds uptempo sound stroomt uit speaker of koptelefoon. Pas bij het tweede nummer, het titelnummer Red Carpet Massacre begint ook een beetje het Duran Duran geluid door te dringen. Voornamelijk doordat Simon Le Bons stemgeluid hier wat prominenter naar voren komt. Maar ook hier ligt de Timbaland sound direct aan het ritme ten grondslag. Het is wellicht het meest jaren tachtig klinkende nummer van het album, maar ik had hier eerder een Bananarama gevoel dan een Duran Duran déjà vu.
Zodra je bij het derde nummer bent aangeland (Nite runner) is het duidelijk: dit is een lekkere co-productie tussen Timbaland en Justin Timberlake met gebruik van jaren tachtig iconen Duran Duran. Andy Taylor had gelijk: Duran Duran is Duran Duran niet meer.
Eigen geluid
~
Maar de vraag is of dat erg is. Met Red Carpet Massacre heeft het samenwerkingsverband namelijk wel gewoon een prima album afgeleverd. De goed geproduceerde en eigentijdse nummers klinken goed en verzorgd. Kwalitatief niets mis mee. De nummers met Justin Timberlake klinken lekker als swingende Justin Timberlake-nummers en de nummers die meer de Duran Duran-stijl benaderen zijn over het geheel genomen goede wat rustigere balladachtige nummers. En afwisselende mix dus van rustige en uptempo nummers.
De vraag is dus wat je wil. Wil je oude tijden laten herleven, dan moet je dit album niet aanschaffen. Maar wil je een eigentijdse plaat met kwalitatief goed geproduceerde nummers dan kun je jezelf aan Red Carpet Massacre geen buil vallen. Het is misschien juist door de tweeslachtigheid (wel of geen Duran Duran, wel of geen jaren tachtig) niet direct een instant classic, het is wel degelijk een lekker plaatje waarbij je voet onwillekeurig mee begint te bewegen op de beat.
