Deze band staat zeker niet droog

Vijf mannen, wilde haardossen, gierende gitaren, stampende drums, een speelse viool en één wolle trui: dat is Dry The River met haar rockende indiefolk.

Ongeveer een jaar geleden stonden ze nog voor hooguit vijftig man te spelen. Nu lijken deze vijftig personen teruggekomen te zijn, maar nu hun hele kennissenkring meeslepend. Tivoli de Helling is bomvol en geheel uitverkocht.

Samenzang, resonantie en harmonie
Dat is meteen een mooie opsteker voor het lokale Utrechtse voorprogramma Oh, Brave Wide Eyes. Het is, naar eigen zeggen, ongeveer hun vijfde optreden en op basis van hun eigen performance zouden ze Tivoli de Helling niet vol gekregen hebben. Deze driemans-folk-formatie heeft best goede nummers in het repertoire zitten, dat is dan ook niet het probleem. Het is de zang van Annelotte de Graaf die niet goed uit de verf komt. Samen met leadzanger Casper Broekaart verzorgt zij de vocalen, maar dat is geen gelukkige combinatie.

De stemmen resoneren niet lekker. Hoewel de afzonderlijke stemmen niet slecht zijn (en die van Casper heeft zelfs alles in zich om aanstekelijke songs ten gehore te brengen) is de samenhang soms gewoonweg pijnlijk voor de oren. Dat is gezien het basismateriaal van goede composities een gemiste kans. Vooral omdat bij de hoofdact Dry The River blijkt wat je kunt bereiken met een goede harmonieuze samenzang.

Lieve stemmen gedragen door gierende gitaren

Dry The River is zogenaamde ‘indie-folk’, maar met een dergelijke typering doen we de band tekort. Welliswaar heeft de band alles wat een indie folkband nodig heeft: twee gitaristen, een basgitarist, toetsenist annex violist en een drummer. Dit alles voorzien van slordige haardossen en een leadzanger op blote voeten die zich in een stemmige aardkleurige trui gestoken heeft. Veel ‘folkser’ kan het niet worden. En folk brengt Dry The River dan ook ten gehore. Maar tussen de hoge zang (die een flinke dosis Fleet Foxes combineert met een vleugje Sigur Rós) door gooit de band snoeihard gitaarspel en stampende drums.Er is nog een laatste wapenfeit dat het vermelden waard is en dat het speelse gemak onderstreept waarmee de band haar muziek ten tonele brengt. Gitarist Matthew, maar vooral bassist Scott weten menig bierblikje te tackelen. De rivier mag dan misschien droog staan, de bandleden doen dat zeker niet. Dat er tegen het eind nog zoveel samenhangende en zuivere muziek uit deze muzikanten komt is een klein wonder en een ware proeve van bekwaamheid. Misschien is de folk dan toch dood en is dit gewoon ouderwetse Rock ’n Roll! Maar hoe je het ook wendt of keert: Dry The River is gewoon een avondje vermaak voor de wat avontuurlijkere folk fan.