Een muzikale verwerking

Een nieuw tijdperk indeed. Soms kan muziek als therapie werken. Simone’s man Arnoudt D. Pieters (drummer in Cords en Telefunk) overleed augustus 2004 onverwachts aan een herseninfarct. Ze wilde lange tijd helemaal niets meer met muziek te maken hebben. Totdat ze samen met vriend en (slide)gitarist Wubben weifelend ‘wel weer eens wat muzikaals in een oefenruimte wilde proberen’. Het beviel zo verrassend goed dat het duo samen de muziek schreef voor een ‘eventueel demootje’. In Hans Rutten (The Gathering) vonden ze de drummer die deze demo (geproduceerd door Cords-kompaan Maz Morsink) volspeelde. Overigens absoluut een compliment aan Morsink, hij weet exact hoe deze band moet klinken.

Combinatie

Het resultaat van de eerste nummers bleek dan ook zo’n goede uitwerking te hebben dat de demo-plannen tot full length cdplannen verwerden. ‘My First Sonny Weissmuller Recordings’ durfde het aan. Een debuutcd dus. En wát voor één. Doffe gitaren ronken, drums bonken, slides gieren. Her en der een basloopje (minimaal), her en der een keyboardriedel (nog minimaler): de basis van Drive by Wire is een opeenstapeling van (soms wel drie, dankzij Morsink) gitaarlagen, vrouwenstemmen en drums. Over die vrouwenstemmen gesproken, The Gathering-zangeres Anneke van Giersbergen verzorgt op een aantal nummers een prachtige tweede stem. Een te gekke vrouwenstemmencombinatie die vooral in Happiness is Dangerous en Tullamore Dew machtig tot z’n, of eigenlijk moet ik zeggen ‘haar’, recht komt.

Geen verwerkingsproces

Al heeft deze band wellicht een therapeutisch begin gekend en vermeldt het cd-hoesje een prominente, terechte ‘in loving memory of…’, deze cd klinkt absoluut niet als verwerkingsproces. Dit is een band die gelukkig (weer) plezier heeft om muziek te maken. De dampende stonerrock domineert, de gruizige, donkergekleurde gitaarpartijen denderen over elkaar heen, de stem met distortion gromt, kartelige slidepartijen krassen, een breed drumgeluid ondersteunt. Drive by Wire levert met haar titelloze debuut een energieke, meeslepende bak gitaarrock (volgens eigen zeggen iets als: ‘bepaald geen zachtzinnige rock, gespeeld op een verlaten zandweggetje in het uiterste puntje van Texas waar het ook nog eens behoorlijk waait’) af. Soms hoor je het verdriet van verlies natuurlijk terug in Simone’s teksten (Windswept: `Be around, be around, I know you’re always, I feel you’re always, be around’). Maar in andere nummers wil ze graag naar een gelukkige toekomst (Don’t look behind…’) kijken. En voor Drive by Wire móet die toekomst rooskleurig zijn.