Doorgegroeid

Opvallend aan het toegestroomde publiek is de gemêleerdheid in leeftijden. Deze jonge honden van DeWolff trekken veel jongeren, terwijl de muziek diep wortelt in de jaren zestig. Meng Deep Purple, Led Zeppelin en The Doors tot een cocktail en je komt in de buurt van wat deze mannen brengen. Daardoor worden de ouders van deze jongeren ook aangetrokken tot DeWolff. De band spreekt met recht een breed publiek aan.

Vetter, dikker

De opener van de avond is ‘Evil and the Midnight Sun’ waarmee de DeWolff direct duidelijk maakt waar ze voor staan. De stevige psychedelische rockklanken, doorspekt met de heerlijke Hammondklanken van Robin Piso, stuiteren de grote zaal van 013 in. Piso zal later nog even de basgitaar ter hand nemen, maar blijft gelukkig meesttijds op zijn krukje dat vaak op twee poten balanceert en zelfs een keer omvalt door zijn enthousiasme. Wel ontstaat er op dat moment een mooi gitaarduel tussen Piso en Pablo. Pablo van de Poel teistert op onnavolgbare wijze de snaren van zijn gitaar. Soms in een dusdanig tempo dat je ogen de hand van Pablo niet kunnen volgen. Daarbij neemt hij, zoals gewoonlijk, de leadvocalen voor zijn rekening. En met, zoals Pablo zelf zegt: “Mijn kleine lieve, schattige broertje achter de drums.”

Vergeleken met hun derde album Letter God (a few words of psychedelica), met opnames  van het optreden op Lowlands, klinkt het geluid vetter, of beter gezegd dichter. DeWolff probeert meer noten te persen in een minuut. Of ligt dat aan de zaal, installatie of geluidstechnicus? Gelukkig is er voldoende detail waarneembaar, maar de wat donkere klanken overheersen. Schijnbaar onvermoeibaar rijgen de mannen de songs als een ketting aan elkaar. Pauzes nemen is zonde.

Gegroeid
Natuurlijk spelen ze veel van hun nieuwe cd. De albumopener van IV, tevens single, ‘Voodoo Mademoiselle’ brengen ze in een gloedvolle uitvoering ten gehore. Slechts een enkele keer gaat het gas er even af in de bijna twee uur durende show. Een ballad als ‘Medicine’ in de meest trieste toonsoort B-mineur klinkt verfrissend tussen het geweld. Het nummer is afkomstig van het eerste album Strange Fruit And Undiscovered Plants uit 2009. Hier is mooi te horen hoe Pablo van de Poel gegroeid is in zijn performance. Zijn stem is dieper geworden, het gitaargeluid indringender en zijn maatjes Luka en Piso kleuren geraffineerder de lijntjes in. Terugdenkend aan het eerste optreden dat ik hoorde in de Nightclub van Roepaen, nog voor het verschijnen van het eerste album, is de euforie van toen ingeruild voor pure bewondering voor wat deze drie, inmiddels wat oudere, jonge honden weten klaar te spelen op het podium. DeWolff is een band die je live moet beleven. Daar spinnen ze hun composities uit met lange, indrukwekkende partijen. Daar waar ze op de plaat gebonden zijn aan een korte spanningsboog kunnen ze live helemaal los gaan. Dat alles in de beste traditie van de psychedelische rockmuziek.

Live in Nederland:
20 oktober Atak Enschede
21 oktober L1 Muziekfabriek – ECI  Roermond
26 oktober Parkstad Theater  Heerlen
2 november Luxor Live  Arnhem
3 november Patronaat Haarlem