Ronduit vervelend
Op een enkele galmende gitaar na geen wave te vinden bij deze Engelsen: hier staat onvervalste britpop op het menu. En daarmee zijn de heren van Delays eigenlijk een decennium te laat. Wat zegt u? Er is altijd ruimte voor goede liedjes en we hebben al genoeg hypes? Klopt, maar bij dit album blijft het allemaal te gezapig en de zang is wat mij betreft ronduit irritant.
~
Overslaande stem
Het luisteren naar dit schijfje zorgt voor de nodige irritaties. Vooral de zang van Greg Gilbert is hiervan de oorzaak. Gilbert wisselt om de haverklap van een falset naar een rauwe, ietwat hese stem die aan Finn Andrews van The Veils
doet denken. Een overslaande zang is soms treffend en kán een emotionele lading van een nummer onderstrepen. Een vaak overslaande stem is echter ronduit vervelend. We vinden hem terug bij de Shakira’s en Christina’s van deze wereld. Vocale acrobatiek is arrogant, oninteressant en meestal ook nog eens – daar zijn de woorden weer – ronduit vervelend. Het maakt het album nog geen tweede luisterbeurt waardig.
Stadionrock
You See Colours zal zijn publiek vast weten te vinden. Dat publiek heeft zich ongetwijfeld opgesteld in de hoek waar ook Keane, Coldplay en Travis te vinden zijn. Wat dat betreft zou dit plaatje – met tactische verschijningsdatum – er wel eens voor kunnen zorgen dat Delays hun plek gaan claimen op een flinke dosis zomerfestivals. Niets-aan-de-hand-gitaarpop met een uitstapje in de richting van wat huppelende discoritmes; daar zou zelfs Jan Smeets zich geen buil aan kunnen vallen. Wat mij betreft hoort dit schijfje waar het gehele oeuvre van Kane, de laatste paar platen van U2 en X&Y van Coldplay ook al lag: bij de opgeblazen en dichtgeplamuurde stadionrockers. Gezien de hoge verkoopcijfers van deze platen heeft de mensheid hier behoefte aan. Nou, veel plezier ermee. Ik sla over.
