Meer dan de gebuikelijke trash
Het is alweer drie jaar geleden dat we wat hoorden van Darkane, maar ze bestaan nog steeds. Na Expanding Senses (2002) levert de band met Layers of Lies hun vierde studiowerk af. Een eerste blik op de hoes doet eerder denken aan een science fiction-film dan aan een trash-metal band, maar schijn bedriegt. Science fiction is als term voor de muziek misschien wat overtrokken, maar vooruitstrevend is de muziek wel degelijk. Verschillende duistere stijlen vinden hun weg in de muziek van deze Zweden en doen deze band toch in het oog springen tussen al het geweld uit dit metalland.
~
Geen rochels meer?
Waar zanger Andreas Sydow op Expanding Senses namelijk toch nog stevig in de microfoon wist te rochelen geeft hij op dit album toch meer melodie aan zijn stem mee. Dit betekent echter niet dat metal fans bang hoeven te worden, lieflijk klinkt het namelijk allerminst. Het zijn echter geen bulderende grunts meer die je hoort als wel een bulderende boze-mannenschreeuw. Over het algemeen genomen klinkt de zang echter toch een stuk melodieuzer dan op de voorgaande platen. Effecten worden echter ook niet geschuwd en de rauwe stem van Sydow krijgt nog een extra overdrive mee waardoor het soms klink alsof er een bandschuurmachine meedraait op zijn stembanden.
Pakkende duisternis
De muziek zelf klinkt nog behoorlijk in de lijn van de voorgaande albums. Van rechttoe-rechtaan gespeelde trashriffs tot inventieve met syncope passages, we komen het allemaal tegen. Eigenlijk is de term trash er ook één die de band tekort doet, want flarden death en black metal passeren de revue en een aardige dosis bombast is de band ook zeker niet vreemd. Al met al is de muziek afwisselend en interessant genoeg om de aandacht vast te houden en tegelijkertijd bevat het ook catchy passages die flink in je hoofd kunnen blijven hangen. Een voorproefje valt te bezien (jawel, er is zelfs een videoclip!) via www.darkane.com.
