Luisterlenigheid
Daniel Norgren is geboren in Zweden en is daar een bijzonder figuur in het alternatieve muziekcircuit. Hij vormt een eenmansband die vele stijlen samensmelt tot een eigenzinnig geluid. Hij neemt op oude apparatuur op, zoals we dat ook kennen van The Black Keys en in mindere mate van 16 Horsepower. Zijn sound is een beetje mix van deze twee genoemde bands, maar Daniel Norgren is vooral zichzelf.
Bij beluistering van Outskirt vliegen ook
~
Daniel Norgren leerde als tiener gitaar spelen op een gitaar die hij vond in een container. Daarmee ontwikkelde hij zijn eigen ruwe en hamerende stijl, die nu nog terug te horen is in zijn spel. Outskirt is het tweede album van Norgren. Zijn vorige album Kerosene Dreams speelde hij helemaal vol als one man garage band. Hij gebruikte daarvoor zelf gebouwde – of omgebouwde instrumenten, zoals een groot Horn-orgel en een akoestische bas gemaakt van twee gitaren.
Voor dit tweede album huurde hij muzikanten in van andere bandjes als Kamchatka, Rambling Nicholas Heron en Filipsongs. In de studio gebruikte hij oude apparatuur om weer die ongepolijste sound te krijgen.
Tredmolen
Het album start met de ruwe blues van ‘Who’s Knocking’, dat doet denken aan The Black Keys. Deze wordt vervolgd met ‘Let Me Go’, dat dicht tegen het werk van Tom Waits aan ligt. Norgren kent vele muzikale gezichten zodat één jasje, van welk muziekgenre dan ook, maar moeilijk zal passen.
Zo horen we verderop onvervalste country blues in ‘Poor Heart’s Avenue’, direct gevolgd door de ruwe blues van ‘Rattlesnake’. Als de luisteraar denkt Daniel Norgren te kunnen vangen in een genre gaat de tredmolen van stijlen opnieuw rond en verrast de Zweed opnieuw. Norgren is eigenlijk het beste te vergelijken met een Zwitsers zakmes; zijn muziek zit vol vondsten. Als luisteraar moet je soepel als een slang zijn om alle bochten te volgen die de muziek je laat opgaan. Ieder die deze luisterlenigheid kan opbrengen zal vele uren gevarieerd muziekplezier aan Outskirt beleven.
