Uitgebeend geluid

Net als tijdens EuroSonic 2010 in Groningen, horen we Norgren op dit album vrijwel in zijn eentje voor een hele band muziek maken. 8WEEKLY zag Norgren spelen als een eenmansband in de koffiecafé in het centrum van Groningen en sprak kort met hem tijdens de aankoop en signering van zijn eerste album Kerosone Dreams. Norgren speelt drums op zijn sokken terwijl hij gitaar speelt en zingt. Soms gebruikt hij zelfs de mondharmonica.

~

Ongewone mix

Het Zweedse talent Norgren brengt een mengeling ten gehore van blues, gospel, garagerock en misschien wel wat freejazz. Geen voor de hand liggende mix, maar voor Norgren is niets gewoon.

Het openingsnummer ‘Big Black Bull’ laat de drums stevig overheersen. De gekte van Norgren, zoals ook op zijn eerdere albums hoorbaar is, is meteen los in allerlei bijgeluiden en een aparte voordracht van zang, schreeuw en praatzang. De gitaar heeft in ‘Lovedog’ een prominente rol en Norgren klinkt hier als een jonge Tom Waits. De vergelijking met Waits gaat op voor meerdere songs op dit album.

‘Highbird’ klinkt een tikje overstuurd in de opname, maar ondanks dat toch wel goed te beluisteren en aangenaam. Opgenomen bij Norgren thuis met een cassetterecorder, laat deze track horen hoe eenvoudig de muziek van Norgren kan zijn. Het is haast een verademing als ‘Blind’ inzet met zijn heldere elektrische gitaarklanken.

Volstrekt uniek

Horrifying Deatheating Bloodspider is iets experimenteler dan de voorganger Outskirt van twee jaar geleden. Daniel Norgren heeft het geluid als het ware uitgebeend tot de essentie. Dat hij bijna alles zelf doet op dit album en ook nog eens tegelijkertijd speelt zoals tijdens optredens, onderstreept de eenvoud van het geluid. Toch kan Norgren in zijn eentje nog redelijk complex klinken.

Natuurlijk is hij niet uniek in het eenmansbandprincipe. In de vroege jaren tachtig hadden we Johnny G. die in zijn eentje G-Beat bracht. Maar het geluid dat Norgren weet te brengen, is een volstrekt eigen geluid dat wel doet denken aan Tom Waits, maar het niet is.

Daniel Norgren is ruwer in stem, rauwer in begeleiding en opname en bevat meer blues in zijn eigen mix van stijlen. Hij laat zich wel vergelijken, maar niet wegzetten als een kopie: daarvoor heeft hij te veel eigenheid.