Triestheid overwonnen

De sound waarmee Damien Jurado zich bedient op Saint Bartlett klinkt door de rijkdom aan instrumenten lekker vol. Met zijn licht hese stem doet hij bij vlagen denken aan Jeff Buckley maar doordat hij een beetje achter in de keel zingt (de bekende hete aardappel), verdwijnt dat zweempje Buckley als sneeuw voor de zon.

Lichte extremen

Met dit elfde album zou Jurado wel eens uit de schaduw kunnen kruipen en dat komt vooral doordat hij zelf het licht wat meer laat schijnen. De albumopener ‘Cloudy Shoes’ is sterk en zet direct de toon. Mooie melodieën, brede instrumentatie en onderhoudende zang nemen op aangename wijze bezit van de luisteraar. Op ‘Wallingford’ worden we getrakteerd op een scheurende gitaarsound die wonderwel past in het beeld van het album. De song wordt abrupt afgebroken in een kakofonie van gitaargeluid om terecht te komen bij de gevoelige snaren van ‘Pear’. Denk nu niet dat Saint Bartlett overloopt van extremen, want bij beluistering zal duidelijk worden dat er meer overeenkomsten dan verschillen zijn tussen de songs.

Triestheid overwonnen?

Damien Jurado wist op zijn vorige werk vooral uit te blinken in een triestheid die voor velen niet licht verteerbaar was. Denk aan Ghost of David en Where Shall You Take Me? uit zijn beginjaren. Op Saint Bartlett heeft hij zijn verleden zeker niet verloochend, maar is het werk wel lichtvoetiger geworden door een wat opgewektere begeleiding en een iets vrolijker stemgebruik, al is Jurado natuurlijk niet direct een vrolijke frans geworden. De veranderingen zullen de muziek voor een groter publiek toegankelijk maken dan voorheen, simpelweg omdat er minder van de luisteraar gevraagd wordt. De schoonheid van de melancholie is gebleven maar weet zich nu omringd door een lichtvoetiger en kleurrijker verpakkingsmateriaal.

Damien Jurado live in Nederland:

9 september: Ko’Doooooooor, Middelburg
12 september: De Roepaen, Ottersum
14 september: Ekko, Utrecht
18 september: Take Root Festival, Groningen
19 september: Incubate Festival, Tilburg